Απολογισμός : 59 άτομα! Σημασία όμως τελικά δεν έχει η ποσότητα των μηνυμάτων και των κλήσεων που λαμβάνει κανείς. Έπρεπε να περάσουν 27 χρόνια για να το καταλάβω αυτό. Σημασία έχει οι κοντινοί σου άνθρωποι να είναι γι άλλη μια μέρα δίπλα σου, πόσω μάλλον την ημέρα της ονομαστικής σου εορτής. Ας μην έπαιρνα τόσα μηνύματα. Χέστηκα. Αρκεί που με θυμήθηκαν τα 4-5 άτομα που διακαώς επιθυμούσα να με θυμηθούν.
Τιμή που πραγματικά ήταν που ήρθε ο Π. Δεν το περίμενα. Με άφησε μαλάκα. Με πυρετό, με κακή διάθεση και όμως με τίμησε. Δεν έχω λόγια. Κι ήταν πιο όμορφος από ποτέ. Του πάει η αρρώστια μάλλον (xixixixi). Έμεινα! Ένιωσα λες και είχα μεταφερθεί με μια μηχανή του χρόνου στην 30ή του Νοέμβρη. Την ίδια πλάκα έπαθα και σήμερα. Μιας και ανέφερα τη μηχανή του χρόνου, μακάρι να μεταφερόμουν σε κείνη τη μέρα να τον ξαναχαιρετούσα με περισσότερη θέρμη και εγκαρδιότητα. Ακόμη μου κοπανάει την τότε κατ’ αυτόν ψυχρή μου στάση.
Χαίρομαι γιατί αυτό το blog με έχει βοηθήσει πολύ. Πράγματα που πρώτα γράφω εδώ, του τα λέω σιγά σιγά. Ήδη σήμερα του ζήτησα συγνώμη σχετικά με τη στάση μου απέναντι στον νάνο. Και θα ακολουθήσουν κι άλλα όταν με το καλό αποφασίσει να βγούμε. Η τύχη της σχέσης μας φαίνεται να είναι στα χέρια του τελικά. Αυτός θα αποφασίσει αν θα είμαι στη ζωή του και με ποιον τρόπο. Εγώ του είπα και σήμερα ότι τον θέλω πολύ. Θεέ μου τον θέλω πολύ πραγματικά. Όσο περνάνε οι μέρες πιο πολύ και πιο πολύ. Είναι θησαυρός για καθέναν που τον έχει. Σε περίπτωση όμως που θελήσει να δώσει τέλος σε όλο αυτό μεταξύ μας που και πώς θα βρω δύναμη να σεβαστώ τη θέλησή του;
Τι δύναμη είχε η στιγμή του αποχωρισμού μας! Δύο φορές αγκαλιαστήκαμε. Του είπα και face to face πόσο δύσκολο για μένα είναι όλο αυτό που γίνεται και πόσο πονάω αυτές τις δύο εβδομάδες. Νομίζω ότι το κατάλαβε. Δεν είναι χαζός. Ξέρει ποιοι τον αγαπάνε, ποιοι τον πονάνε και έχει καταλάβει πως και εγώ ανήκω σ’ αυτούς. Έχω και μια αίσθηση, ότι προς το τέλος, βούρκωσε. Παίζει να είμαι και λάθος όμως δεδομένου ότι ήταν άρρωστος. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως σήμερα ήθελα να τον πνίξω στην αγκαλιά μου. Τράβηξε πολλά αυτές τις ημέρες και πρέπει να έχει ανάγκη από μια αγκαλιά. Και κάθε που σκέφτομαι αγκαλιά μαζί του, μου έρχεται στο μυαλό ο διάλογoς που είχαμε ένα βράδυ στο msn :
- Είμαι σε μια κατάσταση που θέλω μια τρυφερή αγκαλίτσα, ένα φιλάκι, να με σκεπάσουν και να κοιμηθώ.
- Κι εγώ το ίδιο!
-Αν είναι από μένα ελπίζω να είσαι καλυμμένος. Μη φρικάρεις pls. Εννοώ ότι θα ήθελα να το κάνω εγώ αυτό για σένα.
- Και ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ θα ήταν ευπρόσδεκτο.
- Καλό ξημέρωμα καρδούλι μου.
- Καλό ξημέρωμα μικρέ μου πρίγκηπα.
Σ’ αγαπώ πολύ συμπληρώνω σήμερα, ξημερώματα 8ης Μαρτίου, 6:30... Σ’ ευχαριστώ για όλες τις υπέροχες δυνατές στιγμές που ζήσαμε από το Νοέμβριο ως και σήμερα...!!! ;-)
Υ.Γ. : Έχω λιώσει να ακούω το τραγούδι της Μοσχολιού. Στο αφιέρωσα, έτσι δεν είναι;
Τιμή που πραγματικά ήταν που ήρθε ο Π. Δεν το περίμενα. Με άφησε μαλάκα. Με πυρετό, με κακή διάθεση και όμως με τίμησε. Δεν έχω λόγια. Κι ήταν πιο όμορφος από ποτέ. Του πάει η αρρώστια μάλλον (xixixixi). Έμεινα! Ένιωσα λες και είχα μεταφερθεί με μια μηχανή του χρόνου στην 30ή του Νοέμβρη. Την ίδια πλάκα έπαθα και σήμερα. Μιας και ανέφερα τη μηχανή του χρόνου, μακάρι να μεταφερόμουν σε κείνη τη μέρα να τον ξαναχαιρετούσα με περισσότερη θέρμη και εγκαρδιότητα. Ακόμη μου κοπανάει την τότε κατ’ αυτόν ψυχρή μου στάση.
Χαίρομαι γιατί αυτό το blog με έχει βοηθήσει πολύ. Πράγματα που πρώτα γράφω εδώ, του τα λέω σιγά σιγά. Ήδη σήμερα του ζήτησα συγνώμη σχετικά με τη στάση μου απέναντι στον νάνο. Και θα ακολουθήσουν κι άλλα όταν με το καλό αποφασίσει να βγούμε. Η τύχη της σχέσης μας φαίνεται να είναι στα χέρια του τελικά. Αυτός θα αποφασίσει αν θα είμαι στη ζωή του και με ποιον τρόπο. Εγώ του είπα και σήμερα ότι τον θέλω πολύ. Θεέ μου τον θέλω πολύ πραγματικά. Όσο περνάνε οι μέρες πιο πολύ και πιο πολύ. Είναι θησαυρός για καθέναν που τον έχει. Σε περίπτωση όμως που θελήσει να δώσει τέλος σε όλο αυτό μεταξύ μας που και πώς θα βρω δύναμη να σεβαστώ τη θέλησή του;
Τι δύναμη είχε η στιγμή του αποχωρισμού μας! Δύο φορές αγκαλιαστήκαμε. Του είπα και face to face πόσο δύσκολο για μένα είναι όλο αυτό που γίνεται και πόσο πονάω αυτές τις δύο εβδομάδες. Νομίζω ότι το κατάλαβε. Δεν είναι χαζός. Ξέρει ποιοι τον αγαπάνε, ποιοι τον πονάνε και έχει καταλάβει πως και εγώ ανήκω σ’ αυτούς. Έχω και μια αίσθηση, ότι προς το τέλος, βούρκωσε. Παίζει να είμαι και λάθος όμως δεδομένου ότι ήταν άρρωστος. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως σήμερα ήθελα να τον πνίξω στην αγκαλιά μου. Τράβηξε πολλά αυτές τις ημέρες και πρέπει να έχει ανάγκη από μια αγκαλιά. Και κάθε που σκέφτομαι αγκαλιά μαζί του, μου έρχεται στο μυαλό ο διάλογoς που είχαμε ένα βράδυ στο msn :
- Είμαι σε μια κατάσταση που θέλω μια τρυφερή αγκαλίτσα, ένα φιλάκι, να με σκεπάσουν και να κοιμηθώ.
- Κι εγώ το ίδιο!
-Αν είναι από μένα ελπίζω να είσαι καλυμμένος. Μη φρικάρεις pls. Εννοώ ότι θα ήθελα να το κάνω εγώ αυτό για σένα.
- Και ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ θα ήταν ευπρόσδεκτο.
- Καλό ξημέρωμα καρδούλι μου.
- Καλό ξημέρωμα μικρέ μου πρίγκηπα.
Σ’ αγαπώ πολύ συμπληρώνω σήμερα, ξημερώματα 8ης Μαρτίου, 6:30... Σ’ ευχαριστώ για όλες τις υπέροχες δυνατές στιγμές που ζήσαμε από το Νοέμβριο ως και σήμερα...!!! ;-)
Υ.Γ. : Έχω λιώσει να ακούω το τραγούδι της Μοσχολιού. Στο αφιέρωσα, έτσι δεν είναι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου