Εγώ πονάω, εσύ πονάς...πονάμε και οι δυο τελικά!!!

Tελικά στην προηγούμενη ανάρτηση υπάρχει απάντηση. Και εγώ πονάω και εσύ πονάς.
Σε πρώτη φάση σ' ευχαριστώ που απάντησες στο τηλεφώνημά μου. Έθεσες τέλος στις όποιες αμφιβολίες μου και έριξες άκυρο σε ό,τι άδικα έγραφα το μεσημέρι. ΣΥΓΝΩΜΗ! Σε δεύτερη φάση πόνεσα με τον πόνο σου μάτια μου. Δε σε βρήκαν και λίγα αυτή την εβδομάδα. Τα γνώριζα ήδη και δεν περίμενα να σ΄ ακούσω διαφορετικά. Μου αρκούσε όμως που σ΄ άκουγα. Γι αυτό άλλωστε επέμενα με τα τηλεφωνήματα. Ήθελα να σ΄ ακούσω. Για την υγεία του πατέρα σου άλλωστε γνώριζα από χθες όπως και τι πρόκειται να ακολουθήσει τις επόμενες ημέρες. Μην ανησυχείς. Όλα καλά θα πάνε. Ο Γ. με καθησύχασε. Εσύ όμως λογικό είναι να ανησυχείς. Σε καταλαβαίνω. Μακάρι να ήμουν εκεί. Θα γινόμουν μια μεγάλη αγκαλιά να χωθείς μέσα (σου θυμίζουν κάτι αυτά τα λόγια;). Ξέρεις πως όποτε με χρειαστείς δίπλα σου θα είμαι. Δε σηκώνω κουβέντα γι αυτό. Μπορεί να μην κάνουμε παρέα, να μη μιλάμε αλλά αν μάθω κάτι θα τρέξω από τους πρώτους δίπλα σου.
Σε θέλω πολύ στη ζωή μου ρε γαμώτο. Αυτό μαρτύρησαν τα δάκρυα που κύλησαν στο πρόσωπό μου αφότου σε έκλεισα. Δε μετάνιωσα που σου πρότεινα γι αύριο να έρθεις μαζί μας. Περνάς δύσκολα και χρειάζεσαι κλόουν γύρω σου. Αυτή τη φορά θα μου είναι δύσκολο να τον κάνω. Το χαμόγελο στο πρόσωπό σου όμως αποτελεί ισχυρό κίνητρο. Θα δούμε. Όπως μου βγει.
Κλείνω με αυτούς τους στίχους : Πάνε τώρα μέρες που δε σου πα σ' αγαπώ μα η αγάπη μου για σένα δυναμώνει, πριν να έρθεις ήμουν στον άνεμο φτερό τώρα δέντρο που πολύ βαθιά ριζώνει...Σ' αγαπώ πολύ μικρέ μου πρίγκηπα...Καλό βράδυ να έχουμε!!!! Μακάρι να έρθεις αύριο!
Y. Γ. : Στο Σκλαβενίτη εδώ στην περιοχή μου ο καφές ... με γεύση μαστίχα έχει κάνει τρελό σουξέ. Πήγα κοίταξα τα ράφια σήμερα... ;-)

Εγώ πονάω...εσύ πονάς (?)

Πρώτη απόπειρα χθες να σε προσεγγίσω... αποτυχημένη, δεύτερη απόπειρα σήμερα... το ίδιο...Στην τρίτη μου φαίνεται θα κριθεί η σχέση μας. Όσο κι αν προσπαθώ να μην κάνω πονηρές σκέψεις, το πρώτο πράγμα που μου περνά από το μυαλό είναι πως βλέπεις τις κλήσεις μου και δε το σηκώνεις. Γιατί όμως αυτό; Το κάνεις για να με απομακρύνεις περισσότερο; Γιατί δεν έχεις ακόμη τη δύναμη να με ακούσεις και να μου μιλήσεις; Έχεις τις κλειστές σου; Πάντως μη μου πεις ότι δεν είδες τις κλήσεις και το μήνυμα. Δε θα σε πιστέψω. Εγώ πλέον αρχίζω και "μαζεύω" συμπεριφορές σου. Δε νομίζω ότι αξίζω αυτά που (μου) κάνεις... Μπες στη θέση μου και θα καταλάβεις. Πώς θα ένιωθες αν με έπαιρνες τηλέφωνο, δε το σήκωνα και μετά από κάποια ώρα έβλεπες να παίζω με το ζωάκι μου; Για να μην αναφερθώ πάλι στους ηλίθιους χειρισμούς σου της Δευτέρας. Εγώ τελικά είμαι αυτός που πονά, εκτός αν πονάς και εσύ και έχεις αποφασίσει να υιοθετήσεις μια κόντρα συμπεριφορά για να καταλαβαίνω κάτι διαφορετικό. Πονάς άραγε; Θέλω να πιστεύω πως ναι αν και ξέρεις ότι ο πόνος αυτού που φεύγει είναι μεγαλύτερος.
Σε μία εβδομάδα ακριβώς έχω γιορτή. Έχω μεγάλη περιέργεια να δω αν με θυμηθείς. Αν δε με θυμηθείς, συγνώμη αλλά θα φας διαγραφή. Ναι, τελείως ωμά : Δ Ι Α Γ Ρ Α Φ Η! Αν δεν αξίζω ένα μήνυμα, σε μια σημαντική μέρα της ζωής μου, από ένα άτομο που σημαίναμε (και σημαίνουμε) πολλά το ένα για τη ζωή του άλλου, τότε απλά ΓΑΜΗΣΕ ΤΑ!!! Βέβαια, δε θα ήθελα να λάβω ένα τυπικό μήνυμα αλλά στην παρούσα φάση είναι το τελευταίο που θα με απασχολούσε. Στο μεταξύ κάποια στιγμή θα κάνω μια τρίτη, τελευταία και φαρμακερή απόπειρα να σε προσεγγίσω. Ομολογώ ότι φοβάμαι μήπως και δεν απαντήσεις πάλι.
Έκτη μέρα σήμερα μακριά σου και δε μπορώ να ορθοποδήσω ακόμα. Έχω γίνει σκιά του ευατού μου. Είμαι πολύ κοντά στο να παρομοιάσω την εβδομάδα που πέρασε με τη Μεγάλη Εβδομάδα. Θρήνος, πάθη και μελαγχολική διάθεση με "συντρόφευσαν" αυτές τις μέρες. Το μόνο καλό που αποκόμισα είναι πως δέθηκα ακόμα περισσότερο με τους φίλους μου και κατάλαβα ποιοι πραγματικά νοιάζονται για μένα. Κάτι είναι και αυτό.
Υ. Γ. 1 : Διαβάζοντας τις Θεωρίες της Ράνιας των S1ngles έμεινα σε δύο, τις οποίες και σου αφιερώνω :
Θεωρία 16 : Υπάρχουν δύο είδη μοναξιάς : η πραγματική, και αυτή που φτιάχνουμε μόνοι μας. Η πραγματική μοναξιά, είναι όταν κανείς δεν σ’ αγαπάει. Κι αυτή που φτιάχνουμε μόνοι μας, είναι όταν υπάρχουν άνθρωποι που σ’ αγαπούν τριγύρω, αλλά εσύ δεν το βλέπεις. Μερικές φορές, είναι πιο εύκολο να βρεις κάποιον να σ’ αγαπήσει, απ’ το να συνειδητοποιήσεις ότι αυτός ο κάποιος ήδη υπάρχει.
Θεωρία 23 : Η ευτυχία είναι σαν ένα μπουκάλι κρασί που βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας. Μας περιμένει να το ανοίξουμε και να το πιούμε. Αλλά εμείς έχουμε χάσει το ανοιχτήρι.
Υ. Γ. 2 : Σ' αγάπησα και σ' αγαπώ ακόμα με έναν συνεχώς εντεινόμενο ρυθμό παρά τα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Εσύ άραγε με αγάπησες ποτέ;
:-(

Όνειρα Θερινής Νυκτός

Περνάνε οι μέρες και αντί να συνέρχομαι, γίνομαι χειρότερα. Όχι μόνο γι αυτό που έγινε μεταξύ μας αλλά και σωματικά. Σήμερα ειδικά έκανα πολύ χάλια ύπνο. Ξύπναγα κάθε λίγο και λιγάκι, για να βήξω και να φυσήξω τη μύτη μου. Όμως, στο μεταξύ διάστημα που κοιμόμουν έβλεπα εσένα στον ύπνο μου. Να και κάτι καλό. Αυτό που λένε ότι στα όνειρα βλέπουμε τις κρυφές μας επιθυμίες ισχύει τελικά. Συγκεκριμένα, σε είχα πάρει στην αγκαλιά μου, σε φιλούσα μανιωδώς και άρχισα να σε γδύνω και να με γδύνεις. Εσύ έλεγες συνέχεια ότι το περίμενες τόσο καιρό. Και σου απαντούσα και εγώ το ίδιο. Κάπου εκεί, κόπηκε το όνειρο. Με ξύπνησε το τηλεφώνημα του Γ. που με έπαιρνε για να με ρωτήσει σε ποια κλινική είναι ο μπαμπάς σου για να ρίξει μια ματιά. Ξαναέπεσα για ύπνο αλλά δεν ήρθες πάλι στα όνειρά μου μικρέ μου πρίγκηπα.
Σε λίγες ώρες θα σου φανερωθώ...Θα σε πάρω τηλέφωνο...Δεν ήθελα όμως με τέτοια αφορμή. Ελπίζω να βρω τη δύναμη να μη λυγίσω.
Υ.Γ. 1 : Σ' αγαπώ...Καλημέρα, καλημέρα...
Υ.Γ. 2 : Βέβαια λένε και ότι τα όνειρα μας είναι πολλές φορές προφητικά...εικόνες από το μελλόν...Τι καλά που θα ήταν να μπορούσα να υιοθετήσω αυτή την εκδοχή!

Ο Κ. και ο Π. ...!!!

Σκέφτομαι και γράφω : Η ερωτική μου ζωή...
Η ερωτική μου ζωή ήταν και εξακολουθεί να είναι για γέλια και για κλάματα. Ζήτημα αν χωράει σε πενήντα σελίδες και πολλές μάλλον λέω. Οι μισές καλύπτουν τη σχέση μου με τον Κ. και οι άλλες μισές τη σχέση μου με τον Π. Τώρα πως είναι δυνατόν 3 χρόνια να μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι με 3 μήνες ούτε και εγώ ξέρω...
Η σχέση μου με τον Κ. υπήρξε καρμική. Γνωριστήκαμε μέσω mirc ένα λεπτό αφότου μπήκα και ένα λεπτό πριν βγει...στις 4 παρά τα χαράματα...ξημερώματα 12ης Δεκεμβρίου 2004. Αμέσως, αυτό το παιδί με κέρδισε με την καλοσύνη του. Ήθελε όμως σχέση. Εγώ ήμουν (μέχρι και πρόσφατα) σε φάση που θεωρούσα ότι η σχέση μεταξύ ανδρών δεν είναι τίποτα άλλο παρά "νομιμοποίηση του σεξ" : λέω ότι είμαι με κάποιον για να μη μπαίνω στη διαδικασία να ψάχνω. Βολεύομαι προσωρινά, μέχρι να βρω κάτι άλλο που να ξεσηκώσει τα πάθη μου. Όμως, με τη συμπεριφορά μου, ο Κ. είχε δημιουργήσει άλλες προσδοκίες. Πίστευε ότι κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα θα είμασταν μαζί. Εγώ του είχα ξεκαθαρίσει πως δεν έπαιζε αυτό ποτέ σαν ενδεχόμενο. Η απογοήτευση δε θα αργούσε να έρθει. Με ερωτεύτηκε και με ερωτευτηκε παθολογικά τόσο που έλεγε ότι αν προχωρούσα στη ζωή μου με κάποιον άλλον θα με έδιωχνε από τη ζωή του. Εγώ έρωτα δεν ένιωσα ποτέ. Φοβόμουν όμως μήπως τον χάσω. Τώρα τέσσερα χρόνια μετά, ψύχραιμα πλέον, βλέπω ότι επρόκειτο περί ενθουσιασμού μου. Ναι, ενθουσιάστηκα και βακαυλίστηκα που ένα άτομο με ποθούσε τόσο. Δεν το είχα ξαναζήσει και το χαιρόμουν. Άσε που είχα μια καβάτζα για σεξ. Με αυτά και με αυτά, ήμασταν μαζί για 3.5 χρόνια περίπου, μέχρι που κατάλαβα ότι έχοντας αυτό το άτομο στη ζωή μου, έμενα πίσω. Απόφασισα να τον ξεκόψω και το έκανα, στην περίπτωσή του με έναν αρκετό σκληρό τρόπο : Σε βαριέμαι, σε κάνω, σε ράνω, δε σε γουστάρω πλέον...Γιατί όμως δεν μετανιώνω γι αυτή τη συμπεριφορά μου; Δε μπορεί να είμαι τόσο κακός! Ίσως με επήρεασε ότι ο Κ. ζούσε τη ζωούλα του ενώ εγώ έμενα στάσιμος. Η ερωτική μου ζωή εκείνη την περίοδο ήταν όντως για κλάματα. Ο Κ. φασώθηκε με 13 άτομα σε ένα μήνα, έκανε δύο σχέσεις σε διάστημα 5 μηνών και εγώ τι έκανα; Θεατής !!!!
Αν η σχέση μου με τον Κ. υπήρξε καρμική, με τον Π. προέκυψε συνειδητά αλλά εξελίχθηκε με μη ομαλό τρόπο. Αφού πλέον άλλαξα στάση απέναντι στο θέμα σχέση, μπήκα στο προφίλ του κολλητού μου και κόζαρα προφίλ φίλων του. Ναι, τόσο ωμά λες και επρόκειτο γι αγοραπωλησία ανδρών. Στο προφίλ του Π. έμεινα! Ενθουσιάστηκα πολύ. Φρόντισα και πήρα τις πληροφορίες που ήθελα και έστειλα σχεδόν αμέσως friend request με το απαραίτητο συνοδευτικό μήνυμα. 26 Νοεμβρίου 2008!!! Από το ύφος της απάντησής του, συνειδητοποίησα ότι χτύπησα φλέβα χρυσού, πραγματικό θησαυρό. Εδώ είμαστε είπα. Κάτι καλό θα προκύψει. Ήμουν τόσο σίγουρος μάλιστα που στο προφίλ μου πόσταρα το Ήρθες του Ρουβά (ναι, ναι τόση σιγουριά)...30 Νοεμβρίου ήταν η πρώτη μας συνάντηση! Έμεινα και από κοντά!!! Ο κολλητός μου μάλιστα με ρώτησε : "Πως σου φαίνεται;". Γουστάρω τρομερά του απάντησα ωμά. Είναι θεός! Μετά όμως ακολούθησε ένα μπαράζ λανθασμένων ενεργειών μου, που έκαναν τον Π. να σχηματίσει μια εικόνα για μένα που δεν ισχύε. Ήμουν πραγματικός χείμαρρος συναισθημάτων. Τον ήθελα πολύ, του το έδειξα πολύ γρήγορα και προφανώς αυτό τον φόβισε. Δικαιολογημένα όμως. Είναι δυνατόν να κάνουμε κουβέντες περί σχέσης μέσω msn; Φταίει και εκείνος όμως. Δε μου έδινε τα περιθώρια για να βρεθούμε από κοντά και να μιλήσουμε, να γνωριστούμε καλύτερα. Άλλωστε ήταν τόσο πιεσμένος εκείνη την περίοδο, που και τη λίγη ώρα που μου έδινε για να του μιλήσω τη θεωρούσα δώρο θεού. Τον γνώρισα σε λάθος περίοδο ρε γαμώτο και έκανα λάθος χειρισμούς. Φάνηκα παρορμητικός στα μάτια του ενώ όμως δεν ήμουν. Ήταν η σιγουριά μου γι αυτόν που με έκανε να λέω βαρύγδουπα λόγια, τα οποία δεν αναιρώ και πιστεύω ακράδαντα ως και σήμερα. Anyway, εγώ ευγνομονώ το Θεό γι αυτά που ζήσαμε τους τρεις αυτούς μήνες. Θα μπορούσαμε να ζήσουμε και περισσότερα. Ακόμα όμως και αυτά που ζήσαμε τα ισοσταθμίζω με όσα έζησα με τον Κ. στα 3 χρόνια γνωριμίας μας. Απίστευτο;;; Κι όμως. Είχαν την ίδια ένταση συναισθημάτων!!!
Αυτός ο έρωτας...ο μεν Κ. με ερωτεύτηκε και του προσέφερα ένα ωραίοτατο ακυράκι, εγώ δε ερωτεύτηκα τον Π. και αυτός συμπεριφέρθηκε σαν εμένα προς τον Κ. (πόσο μισώ τη λέξη άκυρο!). Ο δε Κ. όταν του είχα κάνει μια νύξη για το άκυρο που είχα φάει από τον Π. μου είπε καλά να πάθω και ότι έπρεπε να μου συμβεί αυτό για να καταλάβω πως ένιωθε εκείνος τότε. Κακιασμένη αντίδραση, κακιασμένου ατόμου!!!

Ανεκπλήρωτε έρωτά μου...

Ποιος το περίμενε...εγώ που έβριζα όσους είχαν blog τώρα έχω πάθει τέτοιο εθισμό που ούτε ο ίδιος δε μπορώ να πιστέψω. Δικαιολογείται όμως. Βρήκα έναν δίαυλο να γράφω όσα θα σου έλεγα και φυσικά όσα νιώθω αυτή τη στιγμή. Ως πότε άλλωστε θα με ανέχονται οι καημένοι οι φίλοι μου. Παράπονο δεν έχω. Μου συμπαραστάθηκαν, μου συμπαραστέκονται και προσπαθούν να με κάνουν να νιώσω καλύτερα. Να είναι καλά!!!!
Σήμερα φεύγεις. Υπό άλλες συνθήκες θα σε έπερνα τηλέφωνο να σου ευχηθώ να περάσεις καλά, να ξεδώσεις, να ξεκουραστείς και με το καλό να επιστρέψεις. Η πουτάνα η ζωή όμως μας έπαιξε σκληρό παιχνίδι. Εύχομαι πραγματικά να πας με ανεβασμένη ψυχολογία. Ξέρω ή τουλάχιστον διαισθάνομαι ότι αυτές τις μέρες ήσουν ψυχολογικά ράκος. Δεν το περίμενες αυτό από μένα. Εδώ δεν το περίμενα ούτε εγώ από τον ευατό μου. Μακάρι, μέσα από την καρδιά μου, εκεί που θα πας με τα πραγματικά αγαπημένα σου άτομα, να τα ξεπεράσεις όλα και να γυρίσεις αναγεννημένος.
Για να κλείσουμε και αυτό το θέμα με τους φίλους που ηλιθιωδώς άνοιξα στην τελευταία μας συνάντηση και όντως σε αδίκησα. Βρήκα τι κρύβεται τελικά πίσω από αυτά που σου έλεγα. Η απάντηση ήταν μπροστά στα μάτια μου και δεν την έβλεπα. Ο έρωτας μάτια μου. Ναι, τόσο απλά. Εννοείται, πως δεν έχω πρόβλημα με την παρέα σου. Δε μου έκαναν κάτι. Απλά, ήθελα να είσαι περισσότερες ώρες μαζί μου, μαζί μας. Να κάνουμε πράγματα μαζί, να διασκεδάζουμε μαζί, να είμαστε μαζί. Πώς όμως να παρακάμψω εφτά χρόνια φιλίας; Πάντως, κατάφερες και κράτησες ισορροπία ανάμεσα στις δύο παρέες. Στο αναγνωρίζω. Απλά, ήταν τέτοια η θέλησή μου να κάνω περισσότερα πράγματα μαζί σου που με ώθησε να πω αυτά που είπα. Ήθελα πολύ να πάμε μαζί θέατρο, σε κάποια μουσική σκηνή ή να οργανώσουμε έστω ένα διήμερο διακοπές το καλοκαίρι... και φυσικά δεν προλάβαμε! Βέβαια, το διαβολάκι μέσα μου, λέει πως σωστά σου είπα αυτά που σου είπα. Αν τυχόν πέρναγες καλύτερα με την παρέα μας, γιατί να μη μας έδινες περισσότερο χρόνο; Εννοείται πως η άλλη παρέα έχει προτεραιότητα στη ζωή σου. Αλλά ως πότε; Θα κάνεις πράγματα μαζί τους ελέω των εφτά χρόνων φιλίας σας; Και με μας τι θα γινόταν; Πόσα χρόνια θα έπρεπε να περιμένουμε για να αποφασίσεις να πας διακοπές μαζί μου/μας; Καλά τα τόσα χρόνια φιλίας, αλλά πρέπει να δοκιμάσεις και νέα άτομα και αν σου βγει, βγήκε αν όχι έχει καλώς. Τώρα μιλάει το διαβολάκι πάλι ή το πάθος μου για σένα; Δε μπορώ να προσδιορίσω.
Πάθος ε;;; Βάλε και τη λέξη ανεκπλήρωτο μπροστά και θα είμαστε κομπλέ. Ναι, αυτό θα είσαι τελικά πάντα για μένα...ένας ανεκπλήρωτος έρωτας, ένα ανεκπλήρωτο πάθος...ένα άτομο που δε γεύτηκα τα χείλη του...ένα άτομο που δεν πρόλαβα να του δώσω όσα ήθελα...και που τελικά απογοήτευσα..."Δεν περίμενα ποτέ ότι θα καταλήγαμε σε τέτοιο σημείο, θα μπορούσα να βάλω και το χέρι μου στη φωτιά" κάποια από τα τελευταία σου λόγια...Και εγώ θα το έβαζα στη φωτιά μάτια μου. Είμαι σίγουρος όμως ότι έχεις καταλάβει γιατί απομακρύνθηκα. Επίσης διαισθάνομαι πως πιστεύεις ότι δε θα ξαναγυρίσω ποτέ. Ίσως και να έχεις δίκιο. Ακόμα και να είμαι στο μέλλον σε κάποια άλλη σχέση, πάντα για μένα θα είσαι ο ανεκπλήρωτος έρωτας.
Υ.Γ. : Καλημέρα, καλημέρα...Σ' αγαπώ!!!

Χάσαμε το φτερωτό αγγελάκι, οεο!

Από μικρός πάντα είχα πλάσει στο μυαλό μου τον έρωτα ως ένα φτερωτό αγγελάκι που τρυπά με τα βέλη του δύο άτομα που κρίνει ότι για κάποιο λόγο πρέπει να είναι μαζί. Έπρεπε να περάσουν 26 χρόνια για να έρθει και να σημαδέψει και μένα. Ξέχασε όμως κάτι σημαντικό : να σημαδέψει και τον άλλο! Και έρχομαι και ρωτάω λοιπόν...Μονόπλευρος έρωτας, παύει να είναι έρωτας; Αν ναι, πως αποκαλείται;
Αν και πρώτη φορά βίωσα τέτοιο συναίσθημα, είμαι σίγουρος πως είναι έρωτας, όσο και αν το αμφισβήτησες. Τους τρεις αυτούς μήνες ξυπνούσα και κοιμόμουν με τη σκέψη σου, περίμενα πως και πως να με πάρεις τηλέφωνο να ακούσω τη ζεστή φωνή σου, έσπαγα τα ρολόγια που δεν περνούσε η ώρα για να έρθω να σ' ανταμώσω, φτερούγιζα με κάθε σου άγγιγμα, έκανα όνειρα για το κοινό μας μέλλον, χάιδευα τις φωτογραφίες που ήσουν μέσα εσύ...Ήθελα να με συντροφεύεις σε κάθε μου στιγμή. Μέχρι και στο κινητό είχα βάλει φόντο τη φωτογραφία που είμαστε μαζί στο Ναύπλιο. Ξέρεις...εκείνη που σιγοκαιγόμουν και ήρθες και με πήρες αγκαλιά για να βγεις μαζί μου.
Ρε γαμώτο είμαι σίγουρος ότι κάτι απ' αυτά ένιωσες και εσύ...Βάζω και το χέρι μου στη φωτιά. Γιατί δίστασες να προχωρήσεις; Γιατί; Κάτι ένιωσες ρε γαμώτο... Δε μπορεί να έχω πέσει τόσο έξω. Και είμαι σίγουρος ότι δύσκολα θα βρεις ένα άτομο που να σε λατρέψει όσο σε λάτρεψα εγώ. Όσο και αν ακούγεται εγωιστικό ξέρω ότι τελικά έτσι θα γίνει. Όπως κι εγώ άλλωστε θα δυσκολευτώ να αγαπήσω άλλο άτομο όπως εσένα.
Πόνος;;; Το τελευταίο πράγμα που ήθελα να σου προκαλέσω με την προχθεσινή μου απόφαση. Κάτι που απευχόμουν για σένα όπως ο διάολος το λιβάνι και που έκανα τα αδύνατα δυνατά όλο αυτό το διάστημα για να μη νιώσεις. Το χαμόγελό σου ήταν αυτό που επιδίωκα. Τα κατάφερα νομίζω ως τις 22 Φεβρουαρίου. Κοίτα σύμπτωση... θα έχω επέτειο πλέον με τον καλύτερό μας φίλο!
Υ.Γ. 1 : Γράφω χειρότερα και από παιδάκι δημοτικού μου φαίνεται ή ακόμα και από τον Σφ. με το δίμετρο κασκόλ. Δε με απασχολεί όμως. Γράφω ό,τι νιώθω, ακατέργαστα. Ποτέ δεν ήμουν της φανφάρας.
Υ.Γ. 2 : Πως θα κοιμηθώ πάλι σήμερα μου λες; Πάλι αρρώστησα. 38,5 έδειξε μόλις το θερμόμετρο. Αλλά και χθες και προχθές που δεν είχα πυρετό, στις 5 κοιμήθηκα, χαζεύοντας τις φωτογραφίες μας και κάνοντας σκέψεις για το πόσα πράγματα ήθελα να ζήσω ακόμα μαζί σου και δεν πρόλαβα.
Y.Γ. Σ' ΑΓΑΠΩ!!!

Tα εδώ και τρεις ημέρες ανείπωτα

Πάνε τρεις μέρες που δε σου έχω μιλήσει, που δεν σ’ έχω δει. Και τι δε θα έδινα να με έπαιρνες ένα τηλέφωνο να μου πεις helloooooo, με τον μοναδικό τρόπο που εσύ ξέρεις…από τη δουλειά βέβαια για να μη χρεωθείς. Βέβαια, δεν ξέρω αν θα το άντεχα. Δεν είμαι τόσο δυνατός τελικά όσο πίστευα και πίστευες. Την πρώτη μέρα μάλιστα κατέρρευσα…έπνιγα και ξανα-έπνιγα το κλάμα μου στο μαξιλάρι για να μην πάρουν πρέφα οι γονείς μου τι συνέβαινε. Η μάνα μου κάτι κατάλαβε αλλά προσποιήθηκα τον άρρωστο με επιτυχία. Με τόσο κόκκινα από το κλάμα μάτια είναι δυνατόν να μην γινόμουν πιστευτός;
Τι τις ήθελα τις συνειδητές αποφάσεις; Δε γινόταν αλλιώς όμως μάτια μου. Έπρεπε να φύγω. Σε αγάπησα τόσο που θα μου ήταν δύσκολο να μαθαίνω ότι βγαίνεις με τον έναν και τον άλλον. Ο έρωτας φέρνει και ζήλια. Πώς λοιπόν θα πορευόμουν; Θα σου έπαιζα τον φίλο και αν ναι ως πότε; Άλλωστε για ποια φιλία μιλάω; Η φιλία, όπως και ο έρωτας θέλει δύο. Εγώ ήμουν ερωτευμένος μαζί σου και εσύ με έβλεπες φιλικά (?). Ναι, ναι …σε παρένθεση το ερωτηματικό. Τα αγγίγματά, τα χάδια, οι αγκαλιές σου, πόση φιλική χροιά μπορούσαν να έχουν; Εσύ από την άλλη πώς θα πορευόσουν; Οk, θα προχωρούσες στη ζωή σου, θα έκανες νέες γνωριμίες, θα επανέφερες παλιούς ανεκπλήρωτους σου έρωτες...Θα άντεχες να με βλέπεις να μαραζώνω;
Οπότε τελικά καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα. Και εσύ θα προχωρήσεις στη ζωή σου όπως διακαώς επιθυμούσες τον τελευταίο καιρό και εγώ θα προσπαθήσω να μαζέψω τα κομμάτια μου με ηρεμία για να αναγεννηθώ από τις στάχτες μου. Ξέρεις όμως πόσο δύσκολη ήταν η απόφαση που πήρα; Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να απομακρύνεις από τη ζωή σου ένα άτομο που θες όσα λίγα να υπάρχουν σ’ αυτή; Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να βλέπω από την πρώτη μέρα της απομάκρυνσής μου να κάνεις add στο fb ένα παλιό σου φλερτ; Ένιωσα ότι έμπηξες το μαχαίρι βαθύτερα στην πληγή. Ξέρεις πόσο πονάει να βλέπω ότι έσβησες όλες τις φωτογραφίες μας; Ένιωσα ότι το μαχαίρι βρήκε κόκαλο. Ίσως, τελικά καλύτερα που το έκανες για να με βοηθήσεις να ξεκολλήσω πιο γρήγορα. Πόνεσε όμως μάτια μου και πόνεσε πολύ!
Ευχές για το μέλλον σου : Εύχομαι να βρεθεί έστω και ένα άτομο να σ’ αγαπήσει όπως εγώ…και εύχομαι ποτέ να μην μετανιώσεις που δεν ήσουν μαζί μου!!!
Υ.Γ. : Εξακολουθώ να ξυπνώ και να κοιμάμαι με τη σκέψη σου… Σ’ αγαπώ!!!