Eσύ Μαλάκας... Εγώ Αρχιμαλάκας

Λες και αυτο-γρουσουζεύτηκα!!!! Ούτε 3 μέρες δεν πέρασαν και να μαι πάλι εδώ. Είναι τέτοια η ανάγκη μου να βρίσω, να εκτονωθώ, που δεν άντεξα στον πειρασμό.
Είσαι μαλάκας, είσαι μαλάκας, είσαι από τους μεγαλύτερους μαλάκες που έχω γνωρίσει αγόρι μου. Ναι, εσύ είσαι αυτός. Και λίγα σου λέω. Και πιθανότατα να με ρώταγες γιατί. Να γιατί :
1) Eίσαι μαλάκας που πνίγεις τα πραγματικά αισθήματά σου και ειρωνεύεσαι τα δικά μου αγνά συναισθήματα. Μακάρι να σου προσφέρει κάποιος άλλος παραπάνω απ’ όσα εγώ!
2) Είσαι μαλάκας που με έχεις για πολύ χαζό. Θες να χάψω ότι και καλά δε θες να πάμε εκδρομή επειδή τσιγκουνεύεσαι 50 ευρώ. Επειδή δε θα νιώθεις άνετα μαζί μου όπως παλιά, δε θες να πάμε.
3) Eίσαι ψεύτης γιατί ενώ λες ότι δε σ’ ενδιαφέρει η εμφάνιση του άλλου, όπως αποκάλυψες χθες παρακαλούσες τον Σ. να βγείτε και σε έφτυνε. Καλά σε έκανε. Γι αυτό δεν ασχολήθηκες λοιπόν και με το δικό μου προφίλ στο dar? Επειδή δεν είχα φωτό? Μάλιστα!!!
4) Είσαι μαλάκας γιατί θέτεις εμπόδια στο να είμαστε όπως παλιά. Εγώ το ήθελα και το θέλω και ούτε άλλαξα. Άκου εκεί : "Δε μπορούμε να είμαστε όπως παλιά, γιατί δεν είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι". Τι λες ρε παπάρα...

Είσαι εσύ αλλά είμαι κι εγώ... Αρχιμαλάκας!!! Δεν υπάρχει πιο πάνω... Άγγιξα οροφή!!!
1) Είμαι μαλάκας που κάθομαι και ανέχομαι τις ειρωνείες σου του τύπου εσύ είσαι ερωτευμένος, ξέχασα...
2) Είμαι μαλάκας που σ’ αγαπώ... που αγαπώ ένα άτομο αδύναμο να αγαπήσει.
3) Είμαι μαλάκας που επέλεξα να παραμείνω στη ζωή σου ενώ εσύ τελικά έθεσες φραγμούς.
4) Eίμαι μαλάκας που δεν σου έκανα κουβέντα για την προχθεσινή σου αναίτια επίθεση, για να μπουν τα πράγματα στη θέση τους.
5) Είμαι μαλάκας γιατί όπως εσύ μου είπες έχεις βαρεθεί να μιλάμε για τα ίδια και τα ίδια θέματα, κάτι που για μένα σημαίνει ότι με βλέπεις και σα βαρετό άτομο, και παρ’ όλα αυτά κάθομαι εδώ και σε πονάω λες και είσαι κάτι παραπάνω από αδερφός μου.
6) Eίσαι καθίκι που συνέκρινες αυτό που έγινε με τις κοπέλες στη γιορτή με αυτό που έγινε την Παρασκευή. Περίμενες δηλαδή την κατάλληλη στιγμή για να το κοπανήσεις?? Αναίτια βέβαια και δίχως να συγκρίνονται οι δύο καταστάσεις.
KAI OXI KYΡΙΕ ΜΟΥ, ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ ΔΕ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΟΤΙ Ο ΑΛΛΟΣ Μ’ ΑΓΑΠΑΕΙ, ΟΠΩΣ ΥΠΑΙΝΙΧΘΗΚΕΣ ΚΑΙ ΧΘΕΣ. ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΜΩΣ Ο,ΤΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ.

ΕΓΩ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΩ ΝΑ Σ’ ΑΓΑΠΑΩ, ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΑΛΑΩ ΤΟ ΘΕΟ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΠΩΣ ΠΡΙΝ ΤΙΣ 22 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ!!! ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΝΑ ΠΩ, ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΟΤΙ ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ!!!

Κλειστόν λόγω εύρεσης ψυχικής γαλήνης

Και κάπου εδώ αυτό το blog ολοκλήρωσε το σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε... Η ψυχική μου ηρεμία επιτεύχθηκε, η χαμένη μου ψυχική γαλήνη ανακτήθηκε. Πραγματικά νιώθω ότι είμαι πιο ήρεμος από ποτέ. Ξέρω ποιος είμαι, ξέρω τι θέλω, ξέρω ποιους θέλω στη ζωή μου, ξέρω πως θα πορευτώ. Επίσης κατάλαβα κάτι άκρως εγωιστικό αλλα που ισχύει : είμαι διαμάντι γι όποιον με έχει στη ζωή του. Οπότε όποιος θέλει αν θέλει ας με διεκδικήσει. Είτε πρόκειται για τον Π., είτε για την Ε., είτε για τη Ν., είτε για την Ξ., είτε για τον οποιοδήποτε. Ο μόνος όρος που θέτω είναι πως θα είμαστε όπως πριν. Δε συμβιβάζομαι με τίποτα λιγότερο ακόμη κι αν αυτό θα έχει το βαρύ τίμημα κάποια στιγμή να μείνω και μόνος μου. Χαίρω πολύ... Τόσα χρόνια μόνος μου είμαι άλλωστε. Όπως λέει και το τραγούδι κόσμος πάει κι έρχεται, μα είναι η ζωή μισή...

Όσον αφορά το σημαίνον κεφάλαιο της ζωής μου που ακούει στο όνομα Π. δεν έχω να πω πολλά. Τον αγαπάω ακόμα πολύ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, τον θέλω στη ζωή μου πολύ όσο λίγους αλλά αν δεν είμαστε όπως πριν δεν υπάρχει λόγος να το προσπαθήσουμε καν. Δεν πρόκειται να συμβιβαστώ με ημίμετρα του τύπου δεν θα είμαστε όπως πριν γιατί δεν είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι. Ότι πιο ηλίθιο έχω ακούσει ποτέ. Αλίμονο αν αλλάζουν οι άνθρωποι μέσα σε 10 ημέρες. Εγώ τουλάχιστον δεν άλλαξα καθόλου, ούτε τα αισθήματά μου, ακόμα κι αν κάποιες στιγμές κατηγορήθηκα άδικα ως ευμετάβολος. Ας μείνουμε λοιπόν με την γλυκειά ανάμνηση ότι κάποτε γνωριστήκαμε και με την πικρία ότι δεν ζήσαμε μαζί όσα θέλαμε.
Δε διαγράφω αυτό το blog γιατί ξέρω standard ότι θα επιστρέψω δριμύτερος κάποια στιγμή. Εύχομαι μόνο να είναι όσο πιο αργά γίνεται...
ΦΙΛΙΑ ΠΟΛΛΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

Θ.

ΔΟΚΙΜΑΣΙΩΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

-Παρακαλώ?
-Νονέ, ο Ηρακλάκος είμαι. Αύριο εγχειρίζομαι στο νεφρούλι μου. Θα έρθεις? Θα σε περιμένω. Στις 12 θα μπω στο χειρουργείο. Θέλω να σε φιλήσω πριν μπω...

... (ΜΑΧΑΙΡΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ)

Έτσι και πάθει τίποτα το παιδάκι μου θα πεθάνω. Πραγματικά δε θα έχω λόγο να ζω. Ποτέ δε φοβήθηκα για μένα, αντίθετα πόναγα και πονάω πάντα με τον πόνο των ανθρώπων που λατρεύω, πόσω μάλλον για μια ψυχούλα 8 χρονών.

Βαρέθηκα το τελευταίο δίμηνο να κλαίω... Δε μπορώ άλλο... ΘΕΕ ΜΟΥ!!!!!!!!!!!!!!

ΚΡΑΥΓΗ

ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΜΩΡΟ ΜΟΥ... ΑΓΓΕΛΕ ΜΟΥ ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ!!!

Ο ΝΟΝΟΣ ΘΑ ΝΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ ΠΑΝΤΑ!!!

... Xαρούμενη Επέτειος!!!

...

Προβληματίζομαι άρα Υπάρχω!

Άλλοι επισκέπτονται τον ψυχολόγο μια φορά την εβδομάδα για να βγάλουν τα εσώψυχά τους, εγώ βρήκα τη γιατρειά μου εδώ μέσα. Απίστευτο αίσθημα. Γράφω εδώ ό,τι με απασχολεί, κάθε μου σκέψη, κάθε μου προβληματισμό και νιώθω λες και αδειάζει η ψυχή μου. Ακόμη πιο απίστευτο είναι ότι τα γράφω δημόσια και δεν τα βλέπει κανείς (εκτός από δύο άτομα)...χαχα!!! Τέλεια.
Σήμερα θα βγω με τη Ν. μετά από δύο εβδομάδες. Έχω μεγάλη περιέργεια να δω τι θέλει να μου πει. Ελπίζω να μην τσακωθούμε αν και θεωρώ δεδομένο ότι οι τόνοι θα οξυνθούν. Άντε να δούμε. Ας μην προδικάσω τα πράγματα. Ό,τι θέλει ας γίνει. Για καλό θα είναι σίγουρα.
Δύο ημέρες πέρασαν που μιλήσαμε με Π. Όπως ήταν αναμενόμενο, συμπέρασμα δε βγάλαμε, εγώ τουλάχιστον για να μη γενικεύω. Επιβεβαιώσαμε όμως τα βαθιά, ειλικρινή και εντυπωσιακά για το χρόνο της γνωριμίας μας, αισθήματα, πράγμα σπουδαίο για μένα.
Με αγαπάει, τον αγαπάω. Με λατρεύει, τον λατρεύω. Με πονάει, τον πονάω. Με σκέφτεται, τον σκέφτομαι. Μου λείπει, του λείπω. Με χρειάζεται, τον χρειάζομαι. Και είναι τόσο σπάνιο να συνυπάρχουν όλα αυτά, που λες πραγματικά δεν υπάρχει λόγος να χαλάσει η μεταξύ μας σχέση. Το συμπέρασμα που έβγαλα και συμφώνησε και ο κολλητός μου είναι το εξής : O Π. είναι μπερδεμένος. Νιώθει τρομερά συναισθήματα για μένα, ίσως και πρωτόγνωρα γι αυτόν. Στην παρούσα φάση όμως έχει ανάγκη απο φίλους, φίλους σχετικούς. Και σε μένα και στο Ν. βρήκε αυτό που έψαχνε. Σε σχέση με μένα όμως παρείσφρυσε και το ερωτικό στοιχείο, το οποίο το κατέπνιξε γιατί φοβήθηκε ο χαζός πως αν είμαστε μαζί και χωρίσουμε θα με χάσει και από τη ζωή του. Βλακεία του όμως γιατί απλά δεν πιστεύει πως ό,τι κι αν γίνει εγώ θα εξακολουθώ να βρίσκομαι στη ζωή του. Με προσέβαλε που είπε πως αυτά που νιώθω τώρα θα εξασθενίσουν γρήγορα και απλά είμαι ερωτευμένος γι αυτό και τον θέλω στη ζωή μου. Τρομερή μαλακία γι αυτό και την άφησα ασχολίαστη.
Του είπα πως ποτέ δεν τον είδα ερωτικά και μου είπε πως τότε δεν είμαι και ερωτευμένος. Μαλακία κι αυτό. Τότε με τον Σφ. θα έπρεπε να έχουμε ήδη παντρευτεί...χαχαχα!! Έχει μπερδέψει την κάβλα με τον έρωτα. Σε άλλη ανάρτηση ανέφερα κάποια πράγματα που δείχνουν πόσο ερωτευμένος ήμουν (και είμαι). Δε δέχομαι καμία υποβάθμιση όσων νιώθω. Όσο για το ερωτικό κομμάτι απλά θα προέκυπτε και θα καθόριζε και την πορεία της μεταξύ μας σχέσης. Μήπως θα έπρεπε να αναφέρω εκείνο το όνειρο;
Τέλος, γι άλλη μία φορά μπερδεύτηκα με το τι ψάχνει... Και ο Ν. δεν πολυκατάλαβε. Όπως και να έχει εγώ κατάλαβα ότι ποτέ δε θα θελήσει να είναι μαζί μου, όσο κι αν μου είπε ότι όλα είναι πιθανά. Δεν το πιστεύω όμως αυτό για τον εξής απλό λόγο : Ένιωθε και ερωτικά και φιλικά απέναντί μου όμως κατέπνιξε το ερωτικό κομμάτι. Είναι δυνατό να του ξαναβγεί αυτό στο μέλλον και αν ναι υπό ποιες συνθήκες; Εμένα βέβαια κάτι τέτοιο θα με συνέφερε γιατί πραγματικά πιστεύω ότι έχουμε όλες τις προϋποθέσεις να μακροημερεύσουμε και σε αυτό τον τομέα. Τέσπα. Πάντως έστω και μια αγκαλιά, ένα χάδι θα τα διεκδικήσω και θα του τα δώσω εφόσον θέλει.
Χμμμμ... Moυ είπε ότι δε με ερωτεύτηκε ποτέ αλλά από την άλλη μου έχει πει πολλάκις ότι μέσα του ένιωθε και ερωτικά και φιλικά απέναντί μου. Χμμμμ..... Επίσης μου είπε ότι αυτός ο μήνας τον βοήθησε να δει ότι του έλειψε ο φίλος Θ. Χαίρω πολύ. Είχαμε προχωρήσει ερωτικά για να του λείπει και ο ερωτικός σύντροφος Θ.;
Όπως και να έχει τον κούρασα. Δε θα ξαναεπανέλθω στο συγκεκριμένο ζήτημα μόνο αν το θελήσει. Ο κολλητός μου με έβρισε γιατί ένιωσε προχθές πως ζητιάνευα λίγα ψίχουλα αγάπης. Παίζει και να έχει δίκιο... :-(
Y.Γ. : Φιλιά μικρέ μου πρίγκηπα. Σε λατρεύω!!!

Αφιερώσεων συνέχεια...

...Άραγε σε μένα ν' αναφέρεται το νέο σου status; Μάταιος αγώνας λοιπόν, ε; ...

"Αγωνίστηκα τον όμορφο αγώνα, ολοκλήρωσα το δρόμο μου και κράτησα την πίστη μου αλώβητη*".

Παύλος προς Τιμόθεο, Β IV

* πίστη ό,τι θα είμαι είμαστε κάποτε μαζί.

Σ' αγαπώ μικρέ μου πρίγκηπα

Για το Π. της ζωής μου!!!

Μαύρο Σύννεφο

30 Ιανουαρίου, 00:13

"Είναι σαν ένα μαύρο σύννεφο να έχει καλύψει τα πάντα, πρόσωπο, σώμα, κυρίως μάτια. Περπατάς φοβισμένος ότι θα χτυπήσεις με την παραμικρή κίνηση στην άκρη του τραπεζιού. Σ' αυτή τη μονή τυφλόμυγα αναζητάς την έξοδο και είσαι τυχερός αν έχεις κάποιον δίπλα σου που εμπιστεύεσαι. Γιατί δε γίνεται ποτέ ν' αφήσεις οποιονδήποτε να γίνει τα μάτια σου και να σε οδηγήσει...

Συγνώμη για σήμερα. Αγάπα με περισσότερο αυτές τις μέρες της πίεσης και της ανασφάλειας.

Φιλιά,

Π."

Σχόλιο Αναγνώστη : Κι όμως γίνεται...και τι δε θα έδινα να γίνεις τα μάτια μου, μάτια μου μελαγχολικά! Σ' αγάπησα και σ' αγαπώ ακόμα τόσο δυνατά όσο δε φαντάζεσαι ή μάλλον όσο δε μπορείς να αγαπήσεις εσύ... Ακόμα και εκείνες τις μέρες της πίεσης και της ανασφάλειας, που ήθελα να σε πάρω από το χέρι και να σε οδηγήσω στην έξοδο από το τέλμα σου...Σαν άλλος φύλακας άγγελός σου...

Αν ήταν όλα αλλιώς

"Αν η ψυχή μας φορούσε πάντα τα καλά της και καλωσόριζε τα όνειρά μας... Αν το καράβι μας έφτανε φωταγωγημένο στο λιμάνι που είχαμε διαλέξει... Αν στην προβλήτα μάς περίμεναν, με ανθοδέσμες και χειροκροτήματα, όλοι αυτοί που αγαπήσαμε... Αν δεν είχαμε αφήσει την πόρτα της ψυχής μας ανοιχτή, για να βρουν άσυλο οι κατατρεγμένοι... Τι απερισκεψία κι αυτή! Πάντα τους ληστές τούς περνούσαμε για κατατρεγμένους. Αν ξέραμε να διαβάζουμε εγκαίρως τα σημάδια των καιρών και να προβλέπουμε τις καταιγίδες... Αν δεν είχαμε μπερδέψει τα σημεία του ορίζοντα και περιμέναμε να βγει ο ήλιος από τη δύση...
Πόσος χαμένος χρόνος, αλήθεια!
Aν... Αν...
Αν ήταν όλα... αλλιώς! Μα τότε, πώς θα ξεχωρίζαμε το φως που κλείνουν μέσα τους τα φύλλα της παπαρούνας;"

Από το βιβλίο Αν ήταν όλα... αλλιώς της Αλκυόνης Παπαδάκη

Ο Ύμνος της Αγάπης (Α´ επιστολὴ Παύλου πρὸς Κορινθίους )

Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι. καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσομαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι. Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἐαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει. Ἡ άγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει. Nυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ άγάπη.

I NEED DESPERATELY SOME AIR !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

...

Η γνωστή μελαγχολία και μοναξιά των βραδιών του Σαββάτου... :-( Μια από τα ίδια ΚΑΙ σήμερα...

Αν μ' αγαπάς... Αφιερωμένο στο Π. της ζωής μου!!!

To παπάκι

...ίσως να ξανάρθεις όταν θα ΄χω πια χαθεί...κι ή θα με έχουν θάψει ή θα έχω μαραθεί... κι ας μη σου καίγεται καρφί...

Όψεις της πόλης μου, όψεις της ζωής μου

Επιτέλους, Κ Ο Ι Μ Η Θ Η Κ Α σε μια φυσιολογική ώρα και ξύπνησα μια ακόμη φυσιολογικότερη ώρα. Βέβαια, τα πόδια μου τα ένιωθα κάπως κομμένα σήμερα, αλλά αυτό δε με εμπόδισε να γυρίσω σχεδόν όλη την πόλη περπατώντας την, με ένα ψιλόβροχο να με συντροφεύει συνέχεια.
Και που δεν πήγα. Πλατεία Αττικής, Πλατεία Κάνιγγος, Εξάρχεια, Ναυαρίνου, Δημαρχείο, Συγγρού... Επικυρώσεις επι επικυρώσεων, ατέλειωτες ώρες όρθιος στην ουρά, άγχος για να προλάβω να τα κάνω όλα και όνειρα, όνειρα, όνειρα...

Οφείλω να ομολογήσω όμως ότι πιο πολύ μ’ άρεσε η διαδρομή που ακολούθησα από το Δημαρχείο της Αθήνας ως τη Νομαρχία στις αρχές της Συγγρού. Έκοψα δρόμο από την Πλάκα και περιπλανήθηκα στα ατέλειωτα και πανέμορφα σοκάκια της. Διόσκουρων, Πολυγνώτου, Μουσαίου, Λυσίου, Τριπόδων... Καφέ Μελίνα, Καφέ Πλάκα, Έρις καφέ... Άγχος; Στεναχώρια; Με μιας, έστω και προσωρινά, εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας. Χάθηκα στην ομορφιά των πολύχρωμων διατηρητέων κτιρίων της και τράβηξα και λίγες φωτογραφίες έτσι για να θυμάμαι αυτό το μαγευτικό πρωινό. Και το ψιλόβροχο καλά κράταγε...

Στη Νομαρχία τρελή ουρά, πολύς κόσμος με όνειρα. Πάνω από 200 άτομα περίμεναν με ιώβεια υπομονή να έρθει η σειρά τους. Και όλα αυτά για 40 μόνο θέσεις. Φρούδες ελπίδες. Αφού τελείωσε και αυτό, συναντήθηκα με τον κολλητό μου και μια φίλη μας για λίγες στιγμές χαλάρωσης στο Έρις καφέ. Είχα να βγω από το Σάββατο. Το χρειαζόμουν. Χαλάρωσα απίστευτα. Και σιγά που θα τελειώναμε εκεί...

Εννιά ώρες εκτός σπιτιού συμπλήρωσα. Δε μου έφτανε η επαφή με τα διατηρητέα κτήρια της Πλάκας, ήθελα να έρθω σε επαφή και με τις διατηρητέες κυράτσες του Κολωνακίου. Αυτές που είναι ίσα με την Ακρόπολη, φτιασιδώνονται συνέχεια μπας και κρύψουν κανέναν αιώνα από πάνω τους και κοιτάνε με το σύνηθες κολωνακιώτικο αδιάκριτο βλέμμα τους όσους περνάνε μπροστά από τα γεροντίστικα καφέ της Κανάρη, της Μηλιώνη και της Τσακάλωφ. Πόσο το λατρεύω αυτό το διαπεραστικό τους βλέμμα. Το έχω συνηθίσει (και λατρέψει) τόσα χρόνια.

Και από το Κολωνάκι στην πλατεία Κοραή για φαί. Όχι που θα βγούμε και δε θα γίνει κάτι το απροσδόκητο. Λες και ο Θεός φυλάει καραούλι για το πότε θα βγούμε για να μας φέρει στο δρόμο μας όλα τα κουλά κι ανάποδα. Πάει κι αυτό. Το προσπεράσαμε ελαφρά τη καρδία. Και από το Πανεπιστήμιο, στο Περιστέρι για μια τελευταία γραφειοκρατική δουλειά...και μετά ατελείωτο κους κους με τον κολλητό στη στάση περιμένοντας το λεωφορείο του και κάνοντας το ένα τσιγάρο μετά το άλλο.... Και το ψιλόβροχο συνέχιζε αλλά δε με νοιαζε γιατί τελικά κάτι τέτοιες στιγμές είναι που μας μένουν...

Η Ελπίδα και η Αγάπη είναι από τον εξωτερικό τοίχο ενός νηπιαγωγείου στην Πλάκα... Τα λόγια περιττά.

Υ.Γ. : Πόσο θα ήθελα να κάνω έναν ίδιο, με το σημερινό, μαγευτικό περίπατο στην Πλάκα με ένα άτομο που να είμαστε ο ένας για τον άλλον! Ελπίζω πάντα όμως (έτσι για να λέω ότι ελπίζω) αν και ενδόμυχα πιστεύω πως μόνη ελπίδα μου είναι η απελπισία μου...To έχω ξαναδηλώσει άλλωστε! :-(

Νάνι time που έλεγε και ένας φίλος μου παλιά... Πήρα το χημικούλι μου και ήδη μετά από τρία τέταρτα νιώθω ένα γλάρωμα... Δε γινόταν αλλιώς...Τα λέμε αύριο λοιπόν... Καλό ξημέρωμα!!! :-(

31...κάηκες (?)

31η ανάρτηση... Αν το γράψιμο εδώ ήταν παιχνίδι της τράπουλας θα είχα καεί.
Πρώτη μέρα απεξάρτησης από τους πάντες και τα πάντα. Deactivate στο fb, κλειστά κινητά, msn από καιρό σε αχρηστία. Άλλωστε όποιος πραγματικά θέλει να με βρει, θα με βρει. Έτσι δεν είναι;
Bέβαια το κινητό το ανοίγω κάθε τρεις ώρες. Δε μπορώ να απεξαρτηθώ πλήρως. Ευτυχώς απεξαρτήθηκα από τον Σατανά του fb. H λογική μου απλή αν και η Ν. για παράδειγμα δεν την κατάλαβε. Από τη στιγμή που είμαι σε περίοδο κλαψομουνίασης και είμαστε φίλοι με Π., γιατί να τον στεναχωρώ κι άλλο με τα τραγούδια που αναρτώ και τα status μου; Ας αποχωρήσω για λίγο διάστημα και βλέπουμε. Πάντως δεν ήταν κάτι δύσκολο αν και ομολογώ ότι όλο πάει το χέρι μου να πατήσει τον κωδικό και να ξανασυνδεθεί. Αρχικός στόχος δύο ημέρες αλλά θα ήθελα να είναι για παραπάνω. Όσο βγει όμως. Σε πρώτη φάση σήμερα, συνέχισα το διάβασμα. Αύριο, το πολύ μεθαύριο θα έχω τελειώσει το βιβλίο που μου δώρισε ο κολλητός μου.
Ψυχολογία κάθε μέρα και πιο καταρρακωμένη (ελπίζω έτσι να γράφεται). Οι αϋπνίες συνεχίζονται ακάθεκτες. Ο πατέρας μου το πήρε πρέφα και είπε σήμερα να μου δώσει κανένα ηρεμιστικό για να κοιμηθώ σαν πουλάκι. Θα το κάνω. Δεν πάει άλλο. Εδώ και 20 μέρες κοιμάμαι συνέχεια μετά τις 5. Σήμερα πάλι 6 παρά. Έχω πεθάνει από τον πόνο, τη στεναχώρια και τις μαύρες σκέψεις για το μέλλον. Η μάνα μου από την άλλη το χαβά της. Μακριά μου όσο ποτέ. Καλύτερα όμως. Δεν παλεύεται άλλο η γκρίνια της.
Μικρέ μου πρίγκηπα ελπίζω να είσαι καλά. Το εύχομαι. Ό,τι κάνω, για σένα το κάνω, για να ξαναέρθει το χαμόγελο στα χείλη σου. Να ξαναπώ πάλι πόσο σ’ αγαπώ; Δεν έχω κουραστεί να το λέω. Κάθε άλλο. Απλά πόσο νόημα έχει να το λέω εδώ; Μόνος μου το λέω, μόνος μου τ’ ακούω και εσύ δε το λαμβάνεις. Τέσπα... Να ξέρεις όπως και να έχει, πως κάποιος εκεί έξω σ’ αγαπάει και σε νοιάζεται όσο λίγοι...κι αυτός είμαι ΕΓΩ!!! :-(
Σ’ αγαπάω!!!

...Και ο έρωτας πήρε την ψυχή (μου)...

"Κάποτε ένας ευγενής είχε τρεις κόρες, μία εξ αυτών η Ψυχή. Η Ψυχή ήταν πάρα πολύ όμορφη και η εμφάνισή της αυτή προκάλεσε τον αμέριστο θαυμασμό των ανθρώπων αλλά και τη ζήλια της θεάς Αφροδίτης. Από το φθόνο της η θεά έβαλε τον γιο της Έρωτα, να χτυπήσει την Ψυχή με τα βέλη του και να την κάνει να ερωτευτεί κάποιον πάρα πολύ άσχημο. Ο Έρως όμως αντικρύζοντάς την, γοητεύτηκε τόσο πολύ που έστρεψε κατά λάθος τα βέλη του πάνω του. Στο μεταξύ οι γονείς της νέας ανησυχούσαν για την τύχη της και την αποκατάστασή της. Πήγαν λοιπόν να συμβουλευτούν μαντείο. Ο μάντης, με διαταγή του Έρωτα, έδωσε χρησμό πως λόγω της ομορφιάς της η Ψυχή προορίζεται για θεό και πως πρέπει να την αφήσουν σε ένα βουνό για να την πάρει, όπως και έγινε. Ολομόναχη η Ψυχή στο βουνό περίμενε την άγνωστη της μοίρα, όταν ο Ζέφυρος με εντολή του Έρωτα την μετέφερε στο παλάτι που είχε κτίσει γι αυτήν. Ο γάμος έγινε, αλλά ο Έρωτας έβαλε όρο στην Ψυχή να μην προσπαθήσει ποτέ να δει την μορφή του, γιατί θα έφευγε μακριά της για πάντα. Αντάμωναν λοιπόν στο σκοτάδι και μόνο. Ο καιρός περνούσε, η Ψυχή ήταν ευτυχισμένη, βέβαια δεν είχε δει ποτέ τον άντρα της και φυσικά δεν γνώριζε και την ταυτότητά του, αλλά κάποια στιγμή ένοιωσε την ανάγκη να δει τουλάχιστον την οικογένειά της. Παρακάλεσε τον σύζυγό της να επιτρέψει στις αδερφές της να την επισκεφθούν. Οι αδερφές, ζηλεύοντας την τύχη της Ψυχής, βάλθηκαν να την τρομάξουν και να την απογοητεύσουν. Την έπεισαν πως ο άντρας της είναι ένα τέρας και γι αυτό τον λόγο δεν της παρουσιάζεται ποτέ, και πως το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να τον σκοτώσει. Τρομαγμένη πια η Ψυχή, κρύβει ένα λύχνο και ένα μαχαίρι, προκείμενου να πραγματοποιήσει το μακάβριο σχέδιο της. Όταν το βράδυ, υπό το αμυδρό φως της φλόγας έσκυψε πάνω από τον Έρωτα για να τον μαχαιρώσει, είδε την μορφή του και τα έχασε. Μία σταγόνα λάδι ξέφυγε τότε από το λυχνάρι και έπεσε πάνω στον Έρωτα με αποτέλεσμα να τον ξυπνήσει. Ο Έρως βλέποντας την Ψυχή να τον κοιτάει, πέταξε μακριά όπως την είχε προειδοποιήσει. Απελπισμένη η Ψυχή άρχισε να τον ψάχνει. Γύρναγε στις ερημιές, μόνη, νηστική και ταλαιπωρημένη. Κάποια στιγμή έφτασε σε έναν ναό, αφιερωμένο στη Δήμητρα. Αναθαρρημένη πέρασε το κατώφλι και παρακάλεσε τη θεά να τη βοηθήσει. Η Δήμητρα, ανήμπορη, την παρέπεμψε στην Αφροδίτη, μητέρα του Έρωτα. Η Αφροδίτη προκειμένου να βοηθήσει την Ψυχή της όρισε μια σειρά από εργασίες που θα δοκίμαζαν την υπομονή, την επιμονή και το θάρρος της και τη θεά θα βοηθούσαν στις δοκιμασίες αυτές η Ανησυχία και η Λύπη. Η τελευταία, από τις τρεις δοκιμασίες όριζε να πάει στον Άδη και να ζητήσει από την Περσεφόνη, εκ μέρους της Αφροδίτης να βάλει σε ένα κουτί λίγη από την ομορφιά της. Η Περσεφόνη δεν αρνήθηκε το αίτημα, γέμισε το κουτί και όρισε στην Ψυχή να μη το ανοίξει. Η περιέργεια όμως της Ψυχής υπερέβηκε τις οδηγίες και άνοιξε το κουτί που περιείχε τον ύπνο της Στυγός. Βυθίστηκε τότε η νέα σε βαθύ ύπνο. Ο Έρως, όλο αυτό το διάστημα, ανάρρωνε, φυλακισμένος στο παλάτι της Αφροδίτης. Για καλή τύχη της Ψυχής, όταν εκείνη βυθίστηκε στον ύπνο, ο Έρως είχε καταφέρει να αποδράσει και σαν τρελός έψαχνε να τη βρει. Έτσι μόλις την είδε, με τα βέλη του, μπόρεσε να τη σώσει. Τη συγχώρεσε, τη συμφιλίωσε με την Αφροδίτη και τέλος την οδήγησε στον Όλυμπο, όπου ο Δίας της πρόσφερε Αμβροσία και έγινε αθάνατη. Ο Έρωτας και η Ψυχή, αγαπημένοι και μονιασμένοι, έφεραν κάποια στιγμή στον κόσμο και την κόρη τους, την Ηδονή".

"If I am so funny
Then why am I on my own tonight ?
And if I am so clever
Then why am I on my own tonight ?
If I am very entertaining
Then why am I on my own tonight ?
If I am so very good-looking
Why do I sleep alone tonight ?

I don't know ...

Πονάω, πονάς...Το ξέρω, το ξέρεις...Γιατί με ρωτάς πως είμαι?

Έχω μια απορία. Είναι δύο άτομα που πονάνε και ξέρει το ένα για το άλλο ότι πονάει. Δεν είναι λίγο άκυρη μεταξύ τους η ερώτηση : Πώς είσαι; Είμαι παράλογος; Ξέρεις ότι δεν είμαι καλά, ότι πονάω τρομερά. Τι με ρωτάς; Θες να στο επαναλαμβάνω ή μήπως περιμένεις ν’ ακούσεις κάτι διαφορετικό;

Μου είπες ότι ήταν απόφασή μου. Δεν αντιλέω. Ήξερα ότι σ’ αγαπούσα και περίμενα ότι αν απομακρυνόμουν όλα θα γίνονταν καλύτερα αργά ή γρήγορα. 17 μέρες περάσανε, με πολύ πόνο και στεναχώρια και βλέπω ότι ο πόνος επιτείνεται όσο προχωράνε οι μέρες. Συμβάλλει σ’ αυτό και η ψυχρή σου στάση. Περίμενα, ομολογώ, αφού είχες πει ότι με ήθελες πολύ στη ζωή σου να με κυνηγήσεις. Όχι όμως για να ικανοποιήσω τον εγωισμό μου αλλά για να μου δείξεις πραγματικά ότι με θες. Όχι μόνο δεν το κάνεις αλλά κάθε μέρα με τη στάση σου με διώχνεις όλο και πιο μακριά. Αντιστέκομαι όμως και σκοπεύω να αντισταθώ κι άλλο. Ήδη σήμερα προσπάθησα να μάθω αν ορκίζεσαι στο πανεπιστήμιο. Σκόπευα να σκάσω μύτη. Ο Ν. μου είπε βέβαια ότι θα έκανα μαλακία αν ερχόμουν γιατί με αυτόν τον τρόπο θα σου έδειχνα ότι είμαι δεδομένος. Ίσως να είχε δίκιο αλλά δε με ενδιαφέρει.
Παίζει να θεωρείς πως αυτά που λέω περί πόνου είναι έπεα πτερόεντα. Μακάρι να μπορούσα να σου τρίψω αυτό το blog στη μούρη. Sorry που μιλάω τόσο ωμά αλλά νιώθω πως όταν με ρωτάς πως είμαι με ειρωνεύεσαι ή έστω υποτιμάς τη συναισθηματική νοημοσύνη μου. Πονάω όμως Π. και πονάω ακόμα πιο πολύ που όλα δείχνουν πως τίποτα μεταξύ μας δε θα είναι όπως παλιά. Φοβάμαι Π. και φοβάμαι πιο πολύ στη σκέψη ότι θα επιλέξεις να με διώξεις τελικά από τη ζωή σου. Σ’ αγαπάω Π. και σ’ αγαπάω πιο πολύ όσο περνάνε οι μέρες μακριά σου. Αυτό ήθελα να επιβεβαιώσω όταν απομακρυνόμουν στις 22 Φεβρουαρίου. Και θα μου πεις δικαίως : Ok, κατάλαβες ότι μ’ αγαπάς, και; Δεν πρόκειται να είμαστε ποτέ μαζί αγόρι μου. Σύνηλθε. Και τότε ο εγωιστής Θ. σου απαντήσει : Μπορούσα να σου προσφέρω τόση αγάπη όση δεν είχες πάρει ποτέ και από κανέναν, αλλά την έφτυσες κατάμουτρα. Σου εύχομαι να βρεις κι αλλού τέτοιο μεγαλείο ανιδιοτελούς αγάπης αν και δεν το πιστεύω. Αυτό είναι το blog μου, μπες, διάβασε, δες πως ήμουν αυτές τις μέρες και σκέψου αν θα μπορούσες να εισπράξεις τόση αγάπη από αλλού!
Σε πείσμα της προσπάθειάς σου να με απομακρύνεις, εγώ σ’ αγαπάω πιο δυνατά και πιο δυνατά. Ίσως ισχύει αυτό που λένε πως όσο φτύνεις τον άλλον, τόσο πιο πολύ κολλάει. Κολλάει όμως γιατί ξέρει πως κι ο άλλος διακατέχεται από έντονα συναισθήματα που είναι κρίμα να ξορκιστούν στον απήγανο.
Υ.Γ. : Νομίζω πως σ’ αυτή την ανάρτηση μου βγήκε ένα περισσότερο επιθετικό στυλάκι. Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση λένε και σήμερα ένιωσα πως έπρεπε να υπεραμυνθώ όλων αυτών των συναισθημάτων που με κατέκλυσαν αυτές τις δύο εβδομάδες. Δικαιολόγησέ με επομένως μικρέ μου πρίγκηπα.
Σ’ αγαπώ ρε... Μακάρι να καταλάβαινες πόσο...!!!
5:00 πήγε πάλι. Ας προσπαθήσω να κοιμηθώ... Καλό μας ξημέρωμα!

Είναι διγαμία ν’ αγαπάς και να ονειρεύεσαι...

Ο έρωτας
όνομα ουσιαστικόν
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε αρσενικού ούτε θηλυκού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικό, γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.

Κική Δημουλά - Ο πληθυντικός αριθμός

Η αυτοκριτική, της αυτοκριτικής... Ω, αυτοκριτική!

Συνέχεια της προήγουμενης ανάρτησης ... Απολογισμός : 61 άτομα και η λίστα όσο περνάει η ώρα θα διευρυνθεί κι άλλο. Ρεκόρ φέτος. Τόσο πολύ με αγαπάνε πια;
Πάντα είχα τη συνήθεια να ταξινομώ τα μηνύματα που λάμβανα ως εξής :
α) αυτά που στέλνονται καθαρά για τυπικούς λόγους, για λόγους κοινωνικής υποχρέωσης,
β) αυτά που στέλνονται από άτομα που πραγματικά σημαίνω κάτι, που με αγαπούν
γ) αυτά που στέλνονται με πρόθεση του αποστολέα τους να μου την πει επ’ αφορμή της ονομαστικής μου εορτής και
δ) αυτά που δε μπορώ να προσδιορίσω τη θέληση του αποστολέα τους.
Και φέτος απ’ όλα είχε ο μπαχτσές. Με θυμήθηκαν, με ξέχασαν, μου την είπαν. Η πλειοψηφία των όσων με θυμήθηκαν το έκαναν καθαρά για να βγάλουν μια υποχρέωση. Δεν έχω κανένα θέμα όμως μ’ αυτό. Κι εγώ στέλνω αράδα τέτοια μηνύματα. Το "θέμα" μου είναι ότι με θυμήθηκε σε πρώτη φάση ο Ν. και ο Π. Από τις κοπέλες περίμενα ομολογουμένως κάτι παραπάνω. Από τα άτομα που αγαπούμε έχουμε και αυξημένες απαιτήσεις και περιμένουμε να σέβονται τις απόψεις μας. Ναι, για μένα και η ονομαστική εορτή και τα γενέθλια σημαίνουν πολλά. Δεν είπα ότι περιμένω αυτές τις δύο μέρες για να δω ποιοι με αγαπάνε. Περιμένω ΚΑΙ αυτές τις δύο μέρες όμως για να εισπράξω την αγάπη που θέλω από τους φίλους μου. Τόσο κακό είναι πια; Και γιατί να μην είναι σεβαστό αυτό που λέω εγώ και να είναι η άλλη άποψη που λέει να μην υπερ-αναλύω κάποια πράγματα; Πικράθηκα επίσης πολύ που ειπώθηκε ότι έπρεπε να δω ότι παρατήσαν τις δουλειές τους για να έρθουν στην ορκομωσία μου. Τιμή μου. Δεν τις υποχρέωσε κανείς να έρθουν όμως. Ήθελαν και το έκαναν. Κάπου εκεί θεώρησα ότι δέχτηκα χτύπημα κάτω από τη μέση. Τέσπα. Ναι υπερ-αναλύω κάποια πράγματα. Κακό αυτό τελικά. Αλλά αυτός είμαι. Ποτέ δεν υποκρίθηκα κάτι διαφορετικό. Κι είναι αυτό το στοιχείο που θα κάνει τους άλλους να με λατρεύουν ή να με μισούν.
Θα σταθώ επίσης και στο μήνυμα του Α. Ήξερα ότι θα στείλει. Δικαίως μου την είπε. Εξαφανίστηκα, άδικα κατ’ αυτόν. Στα πλαίσια της αυτοκριτικής μου θεωρώ πως έκανα μαλακία που δεν του εξήγησα ποτέ τους λόγους που το έκανα. Αυτό πρέπει να διορθωθεί αλλά πως; Δύο μήνες έχουν περάσει που δε μιλάμε.
Σε σχέση με την Ξ. τι να πω; Ξενερώνω και ξενερώνω αφάνταστα. Το χω πάρει τελείως εγωιστικά το θέμα μαζί της. Μου την είπε που πήγα εκδρομή στο Ναύπλιο δίχως να της το πω, μου την είπε που κάνω περισσότερη παρέα με την Ν....βαρέθηκα να μου τη λέει. Στη γιορτή μου χθες μήνυμα. Τόσα χρόνια με τις τόσες σχέσεις της ήταν άφαντη. Βγαίναμε 1-2 φορές το χρόνο. Έπρεπε να περάσουν 14 χρόνια για να αποφασίσει να θέλει να βγαίνουμε συχνότερα. Λυπάμαι, δε θα μπορέσω. Θα την απομακρύνω αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο που έκανα τον Α. Θα βγούμε και θα συζητήσουμε πρώτα, να της πω τι με πονάει.
Ο Ν.! Ο Ν. είναι κεφάλαιο στη ζωή μου. Mε στήριξε πολύ χθες. Με σκλάβωσε. Γενικά ο Ν. έχει αυτό που πάντα έψαχνα στους φίλους μου και δεν έβρισκα. Κατανόηση! Είναι το alter ego μου. Με συμπληρώνει, με καταλαβαίνει απόλυτα, με βοηθά στις δύσκολες καταστάσεις μου, με, με, με... Αμέτρητα με...!!! Αν άκουγε και τις συμβουλές μου όλα θα ήταν τέλεια. Μακάρι το πράγμα να εξελιχθεί ομαλά μεταξύ μας γιατί δε θα αντέξω άλλη μια αποτυχία στις φιλίες μου. Το καλό είναι πως αν και είμαστε μαζί στην ουσία μόνο 5 μήνες, η σχέση μας δοκιμάστηκε και άντεξε. Για να δούμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον... Προς το παρόν λέω να ξεκινήσω να διαβάζω το βιβλίο που μου χάρισε : Nάρκισσος και Χρυσόστομος του ΕΣΣΕ.
Για κάποιους η οικογένεια είναι το πιο ιερό πράγμα όλων. Εγώ από μικρός πάντα επένδυα στις φιλίες μου. Έφαγα τα μούτρα μου αρκετές φορές αλλά έτσι είναι η ζωή. Εύχομαι πλέον τα πράγματα στις διαπροσωπικές μου σχέσεις να εξελίσσονται ομαλά γιατί νιώθω πως μεγαλώνοντας έγινα πιο ευαίσθητος και πιο αδύναμος να χειριστώ καταστάσεις που πονάνε (βλ. περίπτωση Π.).

I need a hug, you need a bigger HUG!!!

Απολογισμός : 59 άτομα! Σημασία όμως τελικά δεν έχει η ποσότητα των μηνυμάτων και των κλήσεων που λαμβάνει κανείς. Έπρεπε να περάσουν 27 χρόνια για να το καταλάβω αυτό. Σημασία έχει οι κοντινοί σου άνθρωποι να είναι γι άλλη μια μέρα δίπλα σου, πόσω μάλλον την ημέρα της ονομαστικής σου εορτής. Ας μην έπαιρνα τόσα μηνύματα. Χέστηκα. Αρκεί που με θυμήθηκαν τα 4-5 άτομα που διακαώς επιθυμούσα να με θυμηθούν.
Τιμή που πραγματικά ήταν που ήρθε ο Π. Δεν το περίμενα. Με άφησε μαλάκα. Με πυρετό, με κακή διάθεση και όμως με τίμησε. Δεν έχω λόγια. Κι ήταν πιο όμορφος από ποτέ. Του πάει η αρρώστια μάλλον (xixixixi). Έμεινα! Ένιωσα λες και είχα μεταφερθεί με μια μηχανή του χρόνου στην 30ή του Νοέμβρη. Την ίδια πλάκα έπαθα και σήμερα. Μιας και ανέφερα τη μηχανή του χρόνου, μακάρι να μεταφερόμουν σε κείνη τη μέρα να τον ξαναχαιρετούσα με περισσότερη θέρμη και εγκαρδιότητα. Ακόμη μου κοπανάει την τότε κατ’ αυτόν ψυχρή μου στάση.
Χαίρομαι γιατί αυτό το blog με έχει βοηθήσει πολύ. Πράγματα που πρώτα γράφω εδώ, του τα λέω σιγά σιγά. Ήδη σήμερα του ζήτησα συγνώμη σχετικά με τη στάση μου απέναντι στον νάνο. Και θα ακολουθήσουν κι άλλα όταν με το καλό αποφασίσει να βγούμε. Η τύχη της σχέσης μας φαίνεται να είναι στα χέρια του τελικά. Αυτός θα αποφασίσει αν θα είμαι στη ζωή του και με ποιον τρόπο. Εγώ του είπα και σήμερα ότι τον θέλω πολύ. Θεέ μου τον θέλω πολύ πραγματικά. Όσο περνάνε οι μέρες πιο πολύ και πιο πολύ. Είναι θησαυρός για καθέναν που τον έχει. Σε περίπτωση όμως που θελήσει να δώσει τέλος σε όλο αυτό μεταξύ μας που και πώς θα βρω δύναμη να σεβαστώ τη θέλησή του;
Τι δύναμη είχε η στιγμή του αποχωρισμού μας! Δύο φορές αγκαλιαστήκαμε. Του είπα και face to face πόσο δύσκολο για μένα είναι όλο αυτό που γίνεται και πόσο πονάω αυτές τις δύο εβδομάδες. Νομίζω ότι το κατάλαβε. Δεν είναι χαζός. Ξέρει ποιοι τον αγαπάνε, ποιοι τον πονάνε και έχει καταλάβει πως και εγώ ανήκω σ’ αυτούς. Έχω και μια αίσθηση, ότι προς το τέλος, βούρκωσε. Παίζει να είμαι και λάθος όμως δεδομένου ότι ήταν άρρωστος. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως σήμερα ήθελα να τον πνίξω στην αγκαλιά μου. Τράβηξε πολλά αυτές τις ημέρες και πρέπει να έχει ανάγκη από μια αγκαλιά. Και κάθε που σκέφτομαι αγκαλιά μαζί του, μου έρχεται στο μυαλό ο διάλογoς που είχαμε ένα βράδυ στο msn :
- Είμαι σε μια κατάσταση που θέλω μια τρυφερή αγκαλίτσα, ένα φιλάκι, να με σκεπάσουν και να κοιμηθώ.
- Κι εγώ το ίδιο!
-Αν είναι από μένα ελπίζω να είσαι καλυμμένος. Μη φρικάρεις pls. Εννοώ ότι θα ήθελα να το κάνω εγώ αυτό για σένα.
- Και ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ θα ήταν ευπρόσδεκτο.
- Καλό ξημέρωμα καρδούλι μου.
- Καλό ξημέρωμα μικρέ μου πρίγκηπα.

Σ’ αγαπώ πολύ συμπληρώνω σήμερα, ξημερώματα 8ης Μαρτίου, 6:30... Σ’ ευχαριστώ για όλες τις υπέροχες δυνατές στιγμές που ζήσαμε από το Νοέμβριο ως και σήμερα...!!! ;-)
Υ.Γ. : Έχω λιώσει να ακούω το τραγούδι της Μοσχολιού. Στο αφιέρωσα, έτσι δεν είναι;

Ψυχοσάββατο : Μέρα που βγαίνουν οι ψυχές

Είμαι γρουσούζης... Μέχρι τώρα τα πράγματα δεν πάνε καλά!!! Νιώθω ότι τα νεύρα μου βρίσκονται σε τεντωμένο σκοινί που σύντομα θα σπάσει... Ευτυχώς υπάρχει και ο κολλητός μου, ο Θεός να τον έχει καλά. Τελικά έχουμε κοινή μοίρα απ’ ότι φαίνεται. Στη γιορτή του ήμασταν μαζί οι δυο μας, το ίδιο θα γίνει και σήμερα... Ελπίζω τα νεύρα να μην εξελιχθούν σε δάκρυα...
Πήγε 6 και η Ν. με την Ελ. άφαντες... ;-( Με πήρε όμως ο Π. Δυστυχώς με πέτυχε σε πολύ άσχημη φάση, με πολλά νεύρα...Ευτυχώς δε με νευρίασε παραπάνω. Με λύπησε όμως το γεγονός ότι μάλλον δεν έχει καταλάβει ακόμα γιατί απομακρύνθηκα. Το πήρε τελείως στραβά το θέμα κι απ’ ότι φαίνεται ούτε αυτός ξέρει πως να συμπεριφέρεται απέναντί μου. Αργά ή γρήγορα θα λυθούν όμως όλα. Δε μπορώ να το διαχειριστώ το όλο θέμα, τουλάχιστον μόνος μου. Ελπίζω, η άλλη πλευρά να με βοηθήσει. Σίγουρα πάντως δε θέλω να τον χάσω. Του το είπα και στο τηλέφωνο χωρίς να πάρω όμως και τη δική του άποψη. Ταλαντεύεται άραγε για κάτι που μου παρουσίαζε πάντα ως δεδομένο; Ότι δε θέλει να με χάσει; Σκέφτηκα γα πήγαινα στη Θεσσαλονίκη στην αδερφή μου για λίγο για να ηρεμήσουμε όλοι. Ίδωμεν!
Γιατί τα πράγματα να μην είναι απλά; Γιατί να μην ισχύει το 1+1 κάνει 2 και πρέπει συνέχεια να ισχύει ρίζα τέσσερα και 2 εις την τρίτη μείον 10 συν 1 και 1 κάνει 2;
Tα νεύρα ακάθεκτα... Το μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι...
8:30 και η Ν. με την Ελ. ακόμα άφαντες. Με έχουν θυμηθεί μέχρι τώρα 32 άτομα αλλά αυτές όχι... Πάλι καλά που με θυμήθηκαν Ν. και Π. και 4-5 ακόμα άτομα που ήθελα να με θυμηθούν. Πάλι καλά!!!
Νεύρα πλέον ανύπαρκτα... Στεναχώρια διάχυτη αν και αναμενόμενη... Εξ άλλου εγώ και η ψυχική γαλήνη αποτελούμε έννοιες αντιδιαμετρικά αντίθετες.
10:00 και τώρα με θυμήθηκαν... Πάλι καλά γιατί υπήρχε η περίπτωση να το ξέχναγαν!!!... :-(

Όταν νομίζεις πως είσαι πάνω σε κοπριά, φύτευε φράουλες... (Συμβουλή στον ευατό μου)

Έρωτας Ή Τίποτα

My ideal motto : Έρωτας ή Τίποτα ...


Υ.Γ. : Η πόρτα στην οποία είναι γραμμένο βρίσκεται στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Πιο δίπλα κάποιος είχε γράψει : Ποια καρδιά καίγεται σήμερα και μυρίζει αγάπη η πόλη? ... Η δικιά μου απαντώ με παρρησία... Ξεκίνησε σα σπίθα στις 26 Νοεμβρίου 2008 και έγινε πυρκαγιά πολύ σύντομα...

Γόρδιος Δεσμός

Τρελή κατάντια...Κρύβομαι από τον κόσμο. Δεν έχω όρεξη να μιλήσω πουθενά παρά μόνο σε τρία συγκεκριμένα άτομα. Ούτε απαντώ στις κλήσεις, ούτε σε μηνύματα...πουθενά! Δεν μπορώ ρε παιδί μου να πάρω λίγο τα πάνω μου, να προχωρήσω. Δεν έχω καθόλου εγωισμό; Εγώ που ο Κ. έλεγε ότι είμαι ο πιο εγωιστής που είχε γνωρίσει ποτέ; Τι να πω!!!
Σήμερα γι άλλη μια μέρα βυθίστηκα στις σκέψεις μου. Δε μπορώ να τις ξεδιαλύνω με τίποτα. Γόρδιος Δεσμός πραγματικά. Είχαμε άλλη μια κουβέντα με τον Π. χθες που με μπέρδεψε περισσότερο. Μου είπε ότι προσπαθεί να κρατά μια ισορροπία με βάση όσα του ζήτησα. Μα εγώ όμως δε του ζήτησα τίποτα. Του είπα απλά ότι αποχωρώ για λίγο μέχρι να δω τι πραγματικά θέλω και για να τον ξεπεράσω. Η ισορροπία από που κι ως που προέκυψε; Προφανώς θα εννοούσε ότι δε θέλει να έχει πολλά πολλά μαζί μου αυτή την περίοδο για να με διευκολύνει να νιώσω καλύτερα όσο γίνεται πιο γρήγορα. Καλά ως εδώ. Μετά όμως μου είπε ότι ούτε για εκείνον ήταν εύκολο που μπήκε ένα φρένο τη στιγμή που αρχίζαμε να δενόμαστε και που είχε έναν άνθρωπο στον οποίο μπορούσε να επενδύσει και πως πρέπει να δημιουργήσουμε μια απόσταση μεταξύ μας. Εγώ έχω τους λόγους μου που απομακρύνθηκα. Αυτός όμως γιατί να θέλει να συντηρήσει μια απόσταση μεταξύ μας; Θέλει να με βοηθήσει, θέλει να προχωρήσει στη ζωή του, θέλει, θέλει, θέλει...ούτε κι αυτός μου φαίνεται τελικά ξέρει τι θέλει γιατί έκλεισε το μήνυμά του ως εξής : Ας αφήσουμε το χρόνο και τα αισθήματα να μιλήσουν και όχι τις λέξεις. Αυτός άραγε τι περιμένει να αποδειχθεί; Αν πραγματικά με αγάπησε; Αν είναι αυτό, πραγματικά θα πικραθώ γιατί το θεωρούσα δεδομένο τόσους μήνες. Πάντως πονάει. Και μου το δήλωσε και το ξέρω. Και είναι πρώτη φορά που ο πόνος του άλλου μου δημιουργεί ένα αίσθημα χαρμολύπης. Λύπη γιατί πονάει και χαρά γιατί τα συναισθήματα που ένιωθα ήταν αμφίπλευρα. Στάνταρ με αγάπησε και με αγαπάει ακόμα. Και εγώ το ίδιο! Ασυζητητί! Γιατί όμως δεν προχώρησε; Tι τον φόβισε το κέρατό μου γαμώ; Έχω στο νου μου πολλά. Μπορεί να μην ισχύει τίποτα απ’ αυτά, μπορεί να πέτυχα και bingo!!! Είτε λοιπόν δεν έχει ξεπεράσει κάποιον παλιό του έρωτα, είτε είναι φοβικός στο θέμα σχέση, είτε δεν ξέρει τι ψάχνει είτε αυτό που ψάχνει είναι τόσο ουτοπικό που δεν υπάρχει. Βέβαια, παίζει και αυτό που μου έλεγε η κολλητή μου η Ελ. : Όλα είναι θέμα ετικέτας. Ο Π. δεν ψάχνει τη σχέση όπως εσύ την εννοείς. Θέλει ένα αποκούμπι, στο οποίο να συμπεριφέρεται με αυτό τον ιδιαίτερο τρόπο που στα μάτια τρίτων φαίνεται μεν σα να είστε σε σχέση, γι αυτόν όμως δε θα είναι. Ίσως η Ελ. να πέτυχε ΔΙΑΝΑ αν κι εγώ εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο Π. είναι φοβικός. Τη μία μου έλεγε ότι δεν ήταν ερωτευμένος μαζί μου, ότι ψάχνει κάποιον ομώνυμό του όσον αφορά τη συναισθηματική βάση, ότι αν προχωρούσε σε σχέση θα ξεφούσκωνε αυτή πολύ γρήγορα γιατί δε θα ένιωθε τίποτα, από την άλλη όμως έλεγε και έκανε πράγματα που υποδήλωναν έντονη ερωτική διάθεση στα μάτια ενός απλού μέσου ανθρώπου (στους οποίους και αυτοκατατάσσομαι). Έπαιζε άραγε μαζί μου; Δεν το πιστεύω. Σε καμία περίπτωση.
Πάντως όλα όσα αναφέρει στο προφίλ του σε κάποιον ιστοχώρο ερωτικού περιεχομένου τα πληρώ. Και funny και clever και very entertaining είμαι. Και νέος, μορφωμένος, με όρεξη για επικοινωνία είμαι. Μόνο το very good looking που λέει δεν πληρώ. Μπροστά σε όσους γούσταρε και τον γούσταραν δεν πιάνω μία. Λες να είναι αυτό τελικά; Τόσο επιφανειακός; ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ!!!
Σε λίγη ώρα ξημερώνει η μέρα της γιορτής μου. Είναι τυχαίο που γιορτάζω πάντα Ψυχοσάββατο; Θα μου φύγει η ψυχή σήμερα. Το διαισθάνομαι. Δεν έχω καμία όρεξη και θα πρέπει να φορέσω γι άλλη μια φορά τη μουτσούνα του κλόουν για να μην καταλάβουν οι άλλοι τίποτα. Πωπω, πόσο βαρετο είναι να ακούς κάθε χρόνο τις ίδιες και τις ίδιες ευχές, πόσω μάλλον όταν αυτές δεν πραγματοποιούνται. Σαν να ακούω από τώρα τις ευχές των θείτσων : Με ένα καλό κορίτσι και γρήγορα αγόρι μου...xoxoxo...To άλλο με τον Τοτό το ξέρεις θείτσα;
Υ.Γ. : Σ’ αγαπώ μικρέ μου πρίγκηπα πιο πολύ και πιο πολύ όσο περνάνε οι μέρες. Το τραγούδι στο προφίλ μου ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ σε σένα. Όνειρα γλυκά!!!

Το τρίμετρο κασκόλ, ο νάνος και ο nice pic boy!!!

Το παραδέχομαι δημόσια. Είμαι μαλάκας...Ναι είμαι μαλάκας!!! Είμαι μαλάκας γιατί άφησα να υπάρχουν στη ζωή μου άτομα που όπως λέει ο κολλητός μου κινούνται κάτω του μετρίου και ζουν στη φαυλότητα. Ευτυχώς χθες το κατάλαβα αυτό, έστω και αργά, και τα σούταρα με συνοπτικές διαδικασίες. Αξίζει να τους αφιερώνω έστω και μια γραμμή εδώ μέσα όμως; Δε γαμιέται! Ας γελάσουμε με τη φαυλότητα ορισμένων ανθρώπων. Μισό λεπτό να φέρω το δίμετρο εμπριμέ κασκολ μου, γιατί σα να έβαλε κρύο στο δωμάτιο...χαχαχα!!!
Ο τύπος με το τρίμετρο, τετράμετρο, ούτε και εγώ ξέρω πόσο μεγάλο ήταν, κασκόλ μπήκε στη ζωή μου ανήμερα Πρωτοχρονιά. Έτυχε να γουστάρει αυτά που έγραφα στο προφίλ του κολλητού μου και μου έστειλε friend request με μήνυμα : Τι λες; Θα μου επιτρέψεις να έχω την τιμή να είμαι φίλος σου; Η profile pic του ομολογουμένως δε με άφηνε αδιάφορο. Εγώ ήμουν σε φάση που ο Π. μου είχε ρίξει τρελό άκυρο, η δε Ν. με έπρηζε να προχωρήσω και να προχωρήσω. Δε γαμιέται. Δέχτηκα και αν βγει κάτι βγήκε, είπα. Αμέσως λοιπόν ξεκινήσαμε ένα είδος επικοινωνίας που δεν είχε προηγούμενο. Ανταλλάσσαμε μέχρι και 100 μηνύματα στο inbox κάθε μέρα. Μηνύματα, όμως δίχως ουσία. Μετά από κάποιες μέρες βγήκαμε. Ευτυχώς έχω την ικανότητα να ξέρω από την πρώτη στιγμή τι μπορώ να κερδίσω από τον άλλο. Ούτε σε σχέση επρόκειτο να προχωρήσω με το συγκεκριμένο άτομο, ούτε καν σε φιλία. Θα είχαμε μια απλή τυπική σχέση μέσω facebook. Ούτως ή άλλως είχε καταλάβει πως εγώ ήμουν ακόμα στον Π. Τον ζήλευε πολύ. Μάλιστα, όταν τους έφερα επίτηδες σε επαφή, για να δω πως θα αντιδράσει και ο ένας και ο άλλος, ο Σφ. έδειξε πόσο κατώτερο πλάσμα είναι. Ο Π. του έτεινε το χέρι για χειραψία και ο Σφ. δεν αποκρίθηκε με την αιτιολογία ότι δεν κάνει χειραψία με άτομα που βλέπει για πρώτη φορά. Αυτομάτως, ο Π. ανέβηκε κι άλλο στην εκτίμησή μου κι ο άλλος έπιασε πάτο. Πρέπει να παραδεχτώ όμως ότι για ξεπέτα δε θα με χάλαγε ο Σφ. αλλά κι αυτό ακυρώθηκε όταν τον ρώτησα πως του φάνηκα και μου απάντησε ότι του είχα προκαλέσει τρελή στύση και πως με φαντασιώθηκε στα τέσσερα να με πηδάει και να χ$%$ι μέσα μου. Λυπάμαι, δε θα μπορέσω που λέει και ο κολλητός μου. Ο Σφ. λύσσαξε και που δεν ενέδωσα και που η καρδιά μου άνηκε ακόμα στον Π. Μα είναι δυνατόν να γουστάρεις αυτό το πράγμα, τι του βρίσκεις με ρώταγε. Τα πάντα του απάνταγα εγώ. Για κάποιες μέρες ακόμα μετά τον χρησιμοποίησα μπας και ζήλευε ο Π. αλλά σιγά που θα ζήλευε. Μάλιστα, σε κάποια φάση του είπα ότι με τον Σφ. παίζει να είμαστε κάποια στιγμή μαζί και έσκασε στα γέλια. Εδώ, δεν το πίστευα εγώ, πώς θα το πίστευε εκείνος; Τέσπα!!!!
Από τότε ο Σφ. έφαγε τρελή ξενέρα μαζί μου. Μετά από κάποιες μέρες, τα έφτιαξε με τον φίλο μου τον Δ. Μιλάμε για σχέση τύπου Γκλέτσου. Δυο μέρες μόνο που λέει και το τραγούδι. Την πρώτη μέρα της σχέσης τους, του επισήμανα : Κακομοίρη μου, μην τολμήσεις και στεναχωρέσεις τον Δ., θα έχεις να κάνεις μαζί μου. Ο Δ. έχει όλα όσα θέλω σε κάποιον και προφανώς δε τον φτάνεις ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι, μου απάντησε. Τα πήρε άγρια, γιατί θεώρησε ότι εισχωρούσα στην προσωπική του ζωή. Η ψυχροπολεμική περίοδος είχε μόλις ξεκινήσει. Δε μιλούσαμε τόσο καιρό. Μόνο που και που κανένα comment κάναμε ο ένας στο προφίλ του άλλου.
Η ψυχρός πόλεμος τελείωσε χθες με νίκη μου. Είχε βάλει κάποια φωτογραφία του με καρώ πουκάμισο, τύπου brokeback mountain, σαν εξώφυλλο σε κάποιο περιοδικό (με photoshop εννοείται). Με προκαλείς αγαπητέ μου, σκέφτηκα. Του έκανα αμέσως σχόλια του τύπου, το καρώ πέθανε, δεν είναι πια στη μόδα, έχεις καλύτερες φωτογραφίες και όσο για στυλ δες φωτογραφίες μου. Μου απάντησε σε όποιον αρέσω. Με τέτοιο εξώφυλλο, πρέπει να βάλεις δώρο κάποιο dvd ή καμιά γυναικεία τσάντα για να αυξήσεις τις πωλήσεις σου, του απάντησα και ηδονίστηκα. Τα σχόλια μου λογοκρίθηκαν. Τα έσβησε αμέσως και περίμενα ότι το θέμα θα θεωρηθεί λήξαν. Που να ήξερα όμως ότι μετά θα με έθαβε δημόσια με τη σάρα, τη μάρα και το κακό συναπάντημα. Σιγά που θα έμενα άπραγος. Θα με κοροιδεύει εμένα ο nice pic boy; Jamais. Έχω την εντύπωση ότι με θάβετε δημόσια ή είναι ιδέα μου, έγραψα σα σχόλιο. Ναι, εσένα ψώνιο απάντησε ένας φίλος του, όποιος έχει τη μύγα μυγιάζετε απάντησε ο Σφ., country look is back απάντησε ο nice pic boy...Μάλιστα, εδώ αυτοί είναι συνεννοημένοι σκέφτηκα. Εδώ κάπου έπρεπε να κάνω ηρωική έξοδο. Του έγραψα ότι τα σχόλια μου κινούνταν στο σύνηθες χαβαλετζίδικο πνεύμα μου και πως προφανώς έκανε συμβούλιο με τα "φιλαράκια" για να γίνει όλο αυτό που έγινε. Τον έκανα αμέσως remove κι από ότι έμαθα από τον κολλητό μου μετά αφηνίασε που δεν πρόλαβε να με κάνει αυτός πρώτος. Μέχρι και status μου αφιέρωσε.
Κοντά στον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα. Από τη στιγμή που κάνουν παρέα αυτή την περίοδο και έφυγε το τρίμετρο κασκόλ, θα έμενε ο νάνος; Το νάνο τον ξέρω από το 2003. Δεν έχουμε βγει ποτέ όμως. Τόσο καιρό που δεν έψαχνα σχέση δε μου μιλούσε. Από το Νοέμβριο που άλλαξα τροπάριο, να σου ο νάνος κάθε λίγο και λιγάκι hello boy και hello boy. Το Δεκέμβριο δε, σε μια συνομιλία μας στο msn, μου είπε ότι είχε γνωρίσει τον Π. παλιότερα και πως του είχε φανεί πολύ psycho. Τι μαλάκας που είμαι; Από τότε έπρεπε να τον σβήσω. Πώς άφησα να προσβάλλει έτσι ένα άτομο που λάτρευα; Αρκέστηκα σε ένα : κάθε τι διαφορετικό από εμάς, φαίνεται psycho. ΛΑΘΟΣ, ΛΑΘΟΣ, ΛΑΘΟΣ. Έπρεπε να υποστηρίξω περισσότερο τον Π. μου, με περισσότερο σθένος και θα του ζητήσω συγνώμη γι αυτό κάποια στιγμή. Όμως κάλλιο αργά, παρά ποτέ. Ο καθένας παίρνει τελικά ότι του αξίζει και αυτοί οι δύο πήραν την άγουσα για τα αποδυτήρια με κόκκινη κάρτα. Από κοντά και o nice pic boy να τους παρηγορεί!!! Αει σιχτίρ όλοι τους!!!
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ : Ειρωνεία της τύχης. Ο Π. έκανε σε κάποια φάση add το νάνο...Και τότε φέρθηκα μαλακισμένα. Δεν τον προφύλαξα αλλά κι από την άλλη δεν ήθελα να φανεί ότι μπαίνω εμπόδιο στις γκομενοδουλειές του. Πλέον όμως ξέρει και φαντάζομαι αφού διαγράψαμε κι εγώ και ο κολλητός μου το νάνο, αργά ή γρήγορα θα το κάνει κι αυτός. Για να δούμε...

Η ζωή είναι όμορφη όταν κυλιέσαι μαζί της

Καλησπέρα, καλησπέρα!!! Χθες χάθηκα αλλά επιστρέφω δριμύτερος σήμερα. Διάβαζα το Χρώμα του Φεγγαριού και πέρασε η ώρα χωρίς να το καταλάβω. Εννοείται το διάβασα όλο και ή σήμερα ή αύριο θα ξεκινήσω το άλλο βιβλίο που αγόρασα : Ο Σόουμαν δε θα ρθει απόψε του Ξανθούλη.
Tο Χρώμα του Φεγγαριού ήταν ακριβώς όπως το περίμενα. Τρομερή η αφηγηματική τακτική της Αλκυόνης Παπαδάκη. Βέβαια, σιγά που μπορώ να κρίνω εγώ αφηγηματικές τακτικές που ζήτημα αν έχω διαβάσει 10 βιβλία σε όλη μου τη ζωή...χαχαχα!!! Είπαμε όμως, αυτό θα αλλάξει. Βέβαια για να είμαι ειλικρινής, το βιβλίο μου θύμισε Λάμψη...Άπαπα! Πολύ θανατικό ρε παιδί μου, πολύ ίντριγκα, πολύ πάθος. Η γιαγιά, ο πατέρας, η Χριστίνα πέθαναν. Ο Πέτρος έγινε ζιγκολό, βαποράκι και στο τέλος σκότωσε και άνθρωπο. Η δόλια μάνα ανήμπορη. Ο Φώτης μπλεγμένος με ανεκπλήρωτους έρωτες. Και όλα αυτά για να περάσει η συγγραφέας το εξής μήνυμα, που τελικά είναι και αυτό που κάνει το βιβλίο σπουδαίο : Η ζωή αγαπά αυτούς που την περιμένουν στη γωνιά του δρόμου, μ’ ένα λουλούδι στο χέρι. Μπορεί να γονατίζεις, να σέρνεσαι, να ματώνεις. Ωραία! Δε χάλασε ο κόσμος. Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους. Έχεις πάντα τον καιρό να σηκωθείς. Τ’ αγάλματα μόνο δε λυγάνε.
Σημείωσα και ένα απόσπασμα που θα ήθελα να αναφέρω στον Π. (σιγά που δε θα το έκανα) : Αξίζει να ζεις μέσα στη γυάλα, από το φόβο μην πληγωθείς; Αξίζει να βάζεις αμπάρες στην ψυχή σου, από το φόβο μην μπει κανείς και σε ληστέψει; Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα. Κι όταν τσακίζεσαι, να χεις το θάρρος να λες : Με γεια μου με χαρά μου. Φτου και από την αρχή τώρα. Όχι κακομοιριές και κλαψουριές. Η ζωή είναι όμορφη μόνο όταν τη ζεις. Όταν κυλιέσαι μαζί της. Πότε σε λασπουριές και πότε σε ροδοπέταλα. Κράτα τις αναμνήσεις και προχώρα... Φοβήθηκες μικρέ μου πρίγκηπα... Σε φόβησε η παρορμητική συμπεριφορά μου... Σε φόβησαν όσα είχες ζήσει στο παρελθόν με διάφορους τύπους και μπήκες στη διαδικασία να καθυποβάλλεις τον ευατό σου ότι η ίδια ιστορία θα επαναληφθεί και με μενα. Τέσπα και anyway!
Τις προάλλες έκανα μια συζήτηση με τον Ν. και καταλήξαμε στο ότι και εγώ και αυτός πρέπει να βρούμε μια αρσενική Ελ. που να μας κοιτάει στα μάτια και να λιώνει. Όπως δηλαδή κοιτούσα εγώ εσένα και έλιωνα. Κάτι που παρατήρησαν και η Ελ. και η Ν. και η Χ. και φυσικά ο Ν. και κάτι που προφανώς δεν έβλεπες εσύ....
Υ.Γ. : Σ’ αγαπάω πολύ μικρέ μου πρίγκηπα...Χθες ψηνόσουν στον πυρετό. Ελπίζω σήμερα να είσαι καλύτερα...

Δεν είναι η αγάπη μια εκδρομή

Καλημέρα, καλημέρα...Συγνώμη που χάθηκα. Δικαιολόγησέ με όμως. Τις τελευταίες ημέρες ξέρεις ότι έχω χαθεί στις σκέψεις μου και πως ο πόνος ακόμα καλά κρατεί. Τον επιτείνεις και εσύ όμως. Ούτε ένα μήνυμα, ένα σημάδι ότι ενδιαφέρεσαι ρε παιδί μου για την υγεία μου, έστω και τυπικά. Τέσπα. Σήμερα, νιώθω κάπως καλύτερα αν και έχω αρκετό βήχα ακόμα. Λέω να κατέβω στο κέντρο να πάρω το βιβλίο που σου έλεγα προχθές.

Χθες εν τω μεταξύ, οργάνωνα τα άλμπουμ με τις φωτογραφίες στον υπολογιστή μου. Χρειάζεται να πω ότι χάζευα περισσότερη ώρα τις φωτογραφίες από την εκδρομή στους Δελφούς; Ανέβασα κιόλλας άλλες δέκα στο fb. Βασικά ήθελα να ανεβάσω μόνο μία αλλά θα φαινόταν κάπως. Γι αυτό αποφάσισα να ανεβάσω ένα μπούγιο για να μην καταλάβεις τίποτα. Φαντάζομαι κατάλαβες πως εννοώ τη φωτογραφία που προσπάθησες να ανέβεις στην πλάτη μου. Από τις καλύτερες στιγμές της εκδρομής που αποτυπώθηκε σε μια από τις πιο αγαπημένες μου φωτογραφίες.
Το χει η μοίρα μου στις εκδρομές που πάμε να μου δημιουργείς προσδοκίες. Θυμάσαι το διάλογό μας στο msn το βράδυ που επιστρέψαμε από το Ναύπλιο; Εγώ πάντως σήμερα σε συμπάθησα περισσότερο. Είσαι ένα απίιιιιιστευτα γλυκό άτομο (ναι, ναι θυμάμαι ότι χρησιμοποίησες 6 ι). Θυμάσαι τι απάντησα; Σήμερα είχα μια περίεργη διάθεση να σε βγάζω συνέχεια φωτογραφίες. Δεν το έκανα όμως γιατί δεν ήξερα πως θα το έπαιρνες, πως θα σου φαινόταν και για να μη σε φέρω σε δύσκολη θέση. Η απάντησή σου με αποστόμωσε. Έπρεπε να το κάνεις. Σε ρώτησα όμως πως θα το έπαιρνες και μου απάντησες : Θα σε έπαιρνα αγκαλιά και θα βγάζαμε μαζί χαζέ. Ήμουν αποφασισμένος. Στην επόμενη εκδρομή μας θα το έκανα.
Στην εκδρομή στους Δελφούς οι προσδοκίες μου για κάτι καλό μεταξύ μας άγγιξαν κορυφή. Θα σου πω το γιατί. Όσο ήταν ο Ν. στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου, δεν με άγγιζες. Με το που πήγε στο αυτοκίνητο των κοριτσιών ήσουν πιο διαχυτικός μαζί μου. Και ήταν τέτοια η ένταση των αγγιγμάτων και των βλεμμάτων μας, που αποκλείεται να είχαν μόνο φιλική χροιά. Από την πλευρά μου πάντως δεν είχαν. Θυμάμαι σε μια φάση τα βλέμματά μας, όταν γυρνούσαμε Αθήνα, που διασταυρώθηκαν. Χάθηκες και χάθηκα στα μάτια σου. Σάστισα. Όπως σάστισα με το φιλί σου στο μάγουλό μου, με το που φεύγαμε από τη μονή του Όσιου Λουκά. Δεν το περίμενα. Θεέ μου, πόση ευτυχία! Η μέρα εκείνη αποτελούσε ένα δείγμα του πόσο ευτυχισμένος θα ήμουν αν ήμασταν μαζί. Τέσπα. Μη τα ξαναλέμε. Αγγίγματα με φιλική και τρυφερή διάθεση και ασφαλής φιλική οδός...
Έχω μεγάλη περιέργεια να δω τι θα γίνει στην επόμενή μας εκδρομή. Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής δεν περιμένω να έρθεις. Κι αν έρθεις βάζω στοίχημα θα θελήσεις να είσαι στο αυτοκίνητο των κοριτσιών...Άντε να δούμε!
Υ.Γ. : Σ’ αγαπωωωωωωωωωωωωωωωωωωώ μικρέ μου πρίγκηπα! Φοβάμαι μήπως το ξεχνάς!

Λογική ή Καρδιά;

Καλησπέρα, καλησπέρα...Άργησα να φανώ σήμερα εδώ αν και ξύπνησα σχετικά νωρίς για τα δικά μου δεδομένα. Είχα δικαιολογία όμως. Προσπαθώ από το πρωί να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις και τα θέλω μου για να δω πως θα πορευτώ. Έτσι έχουμε και λέμε :
1) O Π. είναι θησαυρός για τη ζωή οποιουδήποτε ατόμου. Τον θέλω πολύ και στη δική μου. Του το είπα από πολύ νωρίς, του το έδειξα, το πίστεψα και πάσει θυσία θα γίνει. Τουλάχιστον εγώ το πίστεψα. Και αυτός μου το είπε σε κάποια φάση. Θα ήταν όμως μεθυσμένος και δεν θα ήξερε τι έλεγε γιατί πως αλλιώς να εξηγήσω ότι εδώ και 9 μέρες με αποφεύγει συστηματικά όπως ο διάολος το λιβάνι. Δεν ενδιαφέρθηκε ούτε καν για την υγεία μου ενώ ήξερε πως δεν ήμουν καλά. Δε με αναζήτησε και ούτε νομίζω θα με αναζητεί από δω και μπρος. Θέλει τόσο να προχωρήσει στη ζωή του και να δωθεί κάπου και εγώ μάλλον αποτελώ ανασταλτικό παράγοντα στα σχέδιά του.
2) Ακόμα και αν μείνω όμως στη ζωή του, τι θα κάνω; Θα τον βλέπω να θέλει τον έναν και τον άλλον; Και εγώ τί; Θα τον συμβουλεύω και από πάνω; Δεν είναι αναμενόμενο ότι θα ζηλεύω;
3) Δεν είμαι διατεθειμένος να προχωρήσω στη ζωή μου. Δε θέλω, δε νιώθω έτοιμος και δε θα το κάνω. Δε θα είναι κρίμα για όποιον έρθει στη ζωή μου να του πουλάω παραμύθια γι αγάπες και φούμαρα όταν στην καρδιά μου είναι μονο ο Π.;
Μου είναι τρομερά δύσκολο να πάρω μια απόφαση με βάση τη λογική. Γιατί η λογική μου αυτή τη στιγμή λέει πως από τη στιγμή που ο Π. δε θα είναι ποτέ δικός σου, τι κάθεσαι και σκας; Φύγε! Τον θέλω πολύ όμως στη ζωή μου και δε θα αφήσω τη λογική να υπερνικήσει την καρδιά μου. Οπότε; Ομολογώ είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που έχω κληθεί να ορθολογικοποιήσω τα αισθήματά μου. Πάντα δρούσα με άξονα την καρδιά μου. Και αυτό σκέφτομαι να κάνω και τώρα. Αλλά αυτή τη φορά θα λάβω σαν γνώμονα για την όποια απόφασή μου και την καρδιά του άλλου. Σκέφτομαι μετά τη γιορτή μου, να του έλεγα να βγαίναμε και να συζητήσουμε. Αλλά τι να πούμε πάλι ρε γαμώτο; Πάλι θα ανακυκλώσουμε τα χιλιοειπωμένα. Πάλι θα μου αρχίσει τις γνωστές μπαρούφες περί ασφαλούς φιλικής οδού, μετά θα του πω και εγώ για τα φιλικά χουφτώματα στο αυτοκίνητό μου και συμπέρασμα πάλι δε θα βγει. Σίγουρα πάντως θα του "κοπανήσω" πως αλλιώς περίμενα να συμπεριφερθεί και αλλιώς συμπεριφέρθηκε με βάση τα λεγόμενά του πάντα. Αλλά θα μου πει κι αυτός δικαίως : Γιατί; Εσύ το ίδιο δεν έκανες; Τι έκανες για να μου δείξεις ότι με θες στη ζωή σου όπως με παραμύθιαζες τόσο καιρό; 2-3 μηνύματα που αν δεν ήταν άρρωστος ο πατέρας μου,σιγά που θα έστελνες; Που να ήξερε όμως τι έχω γράψει εδώ στο blog. Τέσπα! Κάποια δικαιολογία θα βρω να του πω. Δε με φοβάμαι σε κάτι τέτοια.
Υ.Γ. : Σε κάποιο status διάβασα σήμερα πως έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις. Κάποιος από κάτω απάντησε πως έρωτας είναι να ξέρεις να παλεύεις γι αυτό που θες. Κι εγώ ξέρω πολύ καλά τι θέλω. Θα παλέψω κι ας μην έχω κανένα ώφελος. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία λένε αν και απ' ότι φαίνεται η μόνη μου ελπίδα μου είναι η απελπισία μου (Ρακίνας).
Σ' αγαπώ θησαυρέ μου!!!

Τι xρώμα έχει ο έρωτας; Το χρώμα του φεγγαριού!

Στην προηγούμενη ανάρτηση ανέφερα πως είμαι αποφασισμένος πλέον να κάνω πράγματα για μενα. Ένα απ΄ αυτά είναι να αρχίζω να διαβάζω. Ποτέ μου δε διάβαζα. Και αν έχω διαβάσει κάποια βιβλία το έκανα γιατί με παρότρυναν οι φίλοι μου να το κάνω ή μόνο και μόνο για να πουλήσω μούρη στους άλλους με τους βαρύγδουπους τίτλους των βιβλίων που αγόραζα και που ποτέ δε διάβαζα. Τι με έκανε τόσο αποφασιστικό; Εντελώς τυχαία έπεσα σε κάποια αποσπάσματα από το Χρώμα του Φεγγαριού της Αλκυόνης Παπαδάκη που με ταρακούνησαν τόσο, που περιμένω πως και πως να γίνω καλά για να πάω να το αγοράσω.
Είναι όμορφη η ζωή. Πίστεψέ με. Αξίζει να τη ζει κανείς, έστω κι αν κάποτε γεμίζει πληγές. Σε νιώθω. Λες να μην τα ξέρω όλ' αυτά; Μα να θυμάσαι πάντα, φιλαράκο, πως αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα. Δε σταματάει πουθενά η ζωή. Μη σε μπερδέψουνε κάτι κακομοίρηδες, που σφίγγουν σαν το παραδοσάκουλο της ψυχής τους. Κι ο άνθρωπος σαν τα δέντρα είναι. Ανθίζει, κάνει καρπούς, μαδάει, και πάλι απο την αρχή. Τωρα έχεις φουρτούνα εσύ, και δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Φύλαξέ τα όμως στο μυαλό σου αυτά που ακούς. Δεν σου κάνω το δάσκαλο. Ένας γερο-ξεκούτης είμαι. Μα αυτά τα πράγματα έτσι γίνονται. Το ξέρω καλά. Αν θέλεις να φύγεις, φύγε. Κανείς δεν μπορεί να σε κρατήσει. Προχώρα όρθιος όμως. Έτσι;
Με το που διάβασα αυτό το απόσπασμα, ταρακουνήθηκα. Ένιωσα πως μια υπέρτερη δύναμη μου απευθύνει το λόγο, θέλοντας να με καθοδηγήσει για να βγω από τη φουρτούνα που έχω πέσει αυτή την περίοδο. Μόνος μου όμως την επέλεξα. Και συμπαρέσυρα στα φουρτουνιασμένα κύματά μου, ένα άτομο που λατρεύω τόσο και που αξίζει να ζει ευτυχισμένο, να ανθίσει. Εγώ το επέλεξα, αυτός όμως τι φταίει; Πρέπει να τον βοηθήσω να βγει στην ακτή. Πώς όμως; Ήδη έχω απομακρυνθεί από τη ζωή του. Αυτό όμως τον βοηθά πραγματικά; Εμένα με βοηθά πραγματικά; Εδώ και 8 μέρες, κάθε μέρα ζω ένα μικρό θάνατο. Χαχα...ποιος εγώ που με θεωρούσα δυνατό και θεωρούσα την αγάπη μεταξύ ανδρών ανοησία. Δεν ήμουν όμως δυνατός και ούτε είμαι. Δυνατός είναι αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του. Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι. Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους. Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους. Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες. Που χώνεται στο θολό ποτάμι ως το λαιμό. Και μια στιγμή, μέσα στο χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλλιά του. Αυτός είναι ο δυνατός.
Ο κολλητός μου, μου έγραψε : Ποτέ να μη παραδοθείς σε κάποιον, όσο κι αν τον λατρεύεις, γιατί αργά ή γρήγορα θα γίνει η φυλακή σου, απ' την οποία δύσκολα θα ξεφύγεις. Δε θέλω να ξεφύγω όμως. Παρέδωσα τα αγνότερα και ειλικρινέστερα αισθήματά μου άνευ όρων και οικειοθελώς σε ένα άτομο που πραγματικά αγαπώ. Νιώθω ότι αυτο-φυλακίστηκα στην πιο γλυκειά φυλακή του κόσμου (άσχετα αν ο δεσμοφύλακας, δε με θέλει ούτε κατά διάνοια). Γιατί να θέλω να αποδράσω; Αυτό αυτομάτως δε με ανακηρύσσει ΔΥΝΑΤΟ;;;;
Υ.Γ. : Κάποια περίοδο με καληνυχτούσες αποκαλώντας μέ άγγελο, ψυχούλι, καρδούλι. Τώρα πια ούτε καληνύχτες δεν ανταλλάσσουμε. Που να ήξερες όμως ότι ακόμα και τώρα, αυτή τη "μαύρη περίοδο", την περίοδο της καληνυχτο-απαγόρευσης, εγώ βρήκα αυτή τη δίοδο για να σου λέω καληνύχτα. Καληνύχτα λοιπόν θησαυρέ μου... Σε ανακάλυψα και δε θέλω να σε χάσω. Πες ότι μου έδωσες λίγο καιρό να ξαποστάσω, να πιω νερό...Σ' αγαπώ!!!

Η καρδιά μου πέταξε κόκκινος χαρταετός

Καλημέρα, καλημέρα... Καλή Σαρακοστή. Μόλις ξύπνησα. Τον ασήκωτο είχα πάλι. Και τι διαπίστωσα; Δε μου βγαίνει φωνή. Έκλεισε. Άντε, θα ησυχάσετε όλοι τώρα!!!
Μέρα που είναι σήμερα και υπό κανονικές συνθήκες θα πετούσαμε χαρταετό. Έτσι είχαμε αποφασίσει με τις κοπέλες. Δεν έκατσε όμως. Δεν πειράζει. Του χρόνου. Αγαπημένοι να είμαστε και υγιείς και θα το κάνουμε. Είμαι αποφασισμένος να ζω από δω και πέρα ότι είχα στερηθεί τόσα χρόνια. Πρώτη φορά φέτος έκανα Πρωτοχρονιά, πρώτη Απόκριες, πρώτη φορά κάνω πράγματα με άτομα που έχω στην καρδιά μου...και έπονται και άλλες πρωτιές. Ήθελα να πετάξω και χαρταετό. Βέβαια, σιγά μην πέταγε. Αλλά μόνο η χαβαλετζίδικη διαδικασία για να πετάξει, θα άξιζε. Ας μείνω λοιπόν στο τραγούδι που έβαλες στο facebook. Και τι δε θα έδινα να μου αφιέρωνε ο οποιοσδήποτε τα λόγια του, πόσω μάλλον ΕΣΥ! Βέβαια, ούτε κατά διάνοια μου περνά από το μυαλό ότι αναφέρεσαι σε μένα. Μου έχεις πει ότι δεν είσαι των αφιερώσεων. Εγώ πάντως σου αφιερώνω τους στίχους αυτούς :

Ήρθες και στο δρόμο μου
φώτισε ο ουρανός
να η καρδιά μου πέταξε
κόκκινος χαρταετός

σ' έχω ανάγκη σαν παιδί
μη μ' αφήσεις να γυρίσω εκεί
στον εαυτό μου στη σιωπή
κρύα θάλασσα έρημο νησί

(Χαρταετός, Τσανακλίδου - Φάμελλος)

Σ΄ ΑΓΑΠΩ

Ανείπωτων Συνέχεια...

Κοντεύουν 6 τα χαράματα... Αφού ταλαιπωρήθηκα για να βγάλω το φούμο με το οποίο βάφτηκα για να τελειοποιήσω την αποκριάτικη αμφίεση μου (και ακόμα δεν είμαι σίγουρος ότι το έβγαλα όλο), είπα να ασχοληθώ με το blog μου, που παραμέλησα σήμερα...Και βέβαια υπάρχει λόγος! ΑΥΤΟΣ!!! Αυτός που ξανείδα μετά από μια εβδομάδα ακριβώς. Αυτός για τον οποίο πόνεσα πολύ αυτή την εβδομάδα. Αυτός που όλα δείχνουν ότι θα "απασχολεί" για πολύ ακόμα το μυαλό και ακόμα περισσότερο την καρδιά μου...
Δε θα πω πολλά. Ούτως ή άλλως απ' ότι φαίνεται και εσύ έχεις υιοθετήσει τη στάση του ''ανείπωτου". Θέλουμε να πούμε πράγματα ο ένας στον άλλον αλλά δε θα το κάνουμε. Θα αφήσουμε να κυλήσει το πράγμα και όπου βγει, μέχρι να ξεχαστεί ότι έγινε την εβδομάδα που πέρασε. Εγώ νομίζω σήμερα κατάλαβα ποια συμπεριφορά πρέπει να ακολουθήσω απέναντί σου. Δε θα έχω συχνή επαφή μαζί σου και θα περιμένω να αναζητείς εσύ την παρουσία μου. Βέβαια, σε περιπτώσεις αντίστοιχης σημασίας με αυτή της υγείας του πατέρα σου δίπλα σου θα είμαι πάντα. Δε το συζητώ καν. Θα αναρωτιέσαι γιατί να μην έχω συχνή επαφή όμως, εκτός των λόγων που με απομάκρυναν. Το κάνω για να επιβεβαιώσω τα αισθήματά μου. Για να σιγουρευτώ για τη δύναμη της αγάπης μου για σένα. Ακούγεται εγωιστικό; Ναι μάλλον είναι.
Επειδή θέλω πάντα να σου λέω τι με πειράζει, αυτό θα κάνω και τώρα. Με πείραξε που δε καταδέχτηκες να απαντήσεις στο μήνυμα που σου μιλούσα για το τι σκεφτόμαστε να κάνουμε το βράδυ και αντ΄ αυτού επικοινώνησες με τον Ν. Με πείραξε επίσης έστω κι αν το λες γι αστείο το ότι εξακολουθείς να μου ψάχνεις ταίρι. Δε με ενδιαφέρει κανείς. Εσένα θέλω. Τέλος κάτι γενικό. Με πειράζει όταν προσφέρομαι να σε πάω σπίτι και δε θες. Δέξου την προσφορά μου σαν κάτι ελάχιστο που μπορώ να κάνω για να δείξω ότι νοιάζομαι για σένα. Βέβαια, σήμερα το ότι θα μέναμε οι δυο μας μόνο στο αυτοκίνητο ήταν συνεννοημένο μεταξύ Ν. και Ε. για να μιλήσουμε. Εγώ δεν ήξερα τίποτα. Anyway και ΤΕΣΠΑ!!! Κοίτα σύμπτωση. Με το που κατέβηκες, το ράδιο έβαλε το ''πάνε μέρες που δε σου πα σ΄ αγαπώ". Oύτε βαλτοί να ήταν. Αυτονόητο το δάκρυ που κύλησε σ' αυτό το σημείο...
Υ.Γ. : Ήθελα πολύ να σε δω σήμερα. Το είχα ανάγκη...και να σε αγγίξω, να σε νιώσω. Μάλιστα σε κάποια φάση που καθόμουν δίπλα σου στον καναπέ παρεκτράπηκα. Ξεκίνησα να χαιδεύω το χέρι σου χωρίς σταματημό και ήθελα να επεκταθώ και στα μαλλιά σου. Από τη μία χάρηκα που δε με σταμάτησες (ζητώ συγνώμη γιατί καταχράστηκα την ανέχειά σου), από την άλλη λυπήθηκα γιατί γι άλλη μια φορά συνειδητοποίησα πως δεν ήσουν, δεν είσαι και ούτε πρόκειται να είσαι ποτέ δικός μου... Καληνύχτα μικρέ μου πρίγκηπα!!! Πόσο θα ήθελα να μου στείλεις και εσύ μια καληνύχτα τώρα αλλά...