Καλησπέρα, καλησπέρα!!! Χθες χάθηκα αλλά επιστρέφω δριμύτερος σήμερα. Διάβαζα το Χρώμα του Φεγγαριού και πέρασε η ώρα χωρίς να το καταλάβω. Εννοείται το διάβασα όλο και ή σήμερα ή αύριο θα ξεκινήσω το άλλο βιβλίο που αγόρασα : Ο Σόουμαν δε θα ρθει απόψε του Ξανθούλη.
Tο Χρώμα του Φεγγαριού ήταν ακριβώς όπως το περίμενα. Τρομερή η αφηγηματική τακτική της Αλκυόνης Παπαδάκη. Βέβαια, σιγά που μπορώ να κρίνω εγώ αφηγηματικές τακτικές που ζήτημα αν έχω διαβάσει 10 βιβλία σε όλη μου τη ζωή...χαχαχα!!! Είπαμε όμως, αυτό θα αλλάξει. Βέβαια για να είμαι ειλικρινής, το βιβλίο μου θύμισε Λάμψη...Άπαπα! Πολύ θανατικό ρε παιδί μου, πολύ ίντριγκα, πολύ πάθος. Η γιαγιά, ο πατέρας, η Χριστίνα πέθαναν. Ο Πέτρος έγινε ζιγκολό, βαποράκι και στο τέλος σκότωσε και άνθρωπο. Η δόλια μάνα ανήμπορη. Ο Φώτης μπλεγμένος με ανεκπλήρωτους έρωτες. Και όλα αυτά για να περάσει η συγγραφέας το εξής μήνυμα, που τελικά είναι και αυτό που κάνει το βιβλίο σπουδαίο : Η ζωή αγαπά αυτούς που την περιμένουν στη γωνιά του δρόμου, μ’ ένα λουλούδι στο χέρι. Μπορεί να γονατίζεις, να σέρνεσαι, να ματώνεις. Ωραία! Δε χάλασε ο κόσμος. Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους. Έχεις πάντα τον καιρό να σηκωθείς. Τ’ αγάλματα μόνο δε λυγάνε.
Σημείωσα και ένα απόσπασμα που θα ήθελα να αναφέρω στον Π. (σιγά που δε θα το έκανα) : Αξίζει να ζεις μέσα στη γυάλα, από το φόβο μην πληγωθείς; Αξίζει να βάζεις αμπάρες στην ψυχή σου, από το φόβο μην μπει κανείς και σε ληστέψει; Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα. Κι όταν τσακίζεσαι, να χεις το θάρρος να λες : Με γεια μου με χαρά μου. Φτου και από την αρχή τώρα. Όχι κακομοιριές και κλαψουριές. Η ζωή είναι όμορφη μόνο όταν τη ζεις. Όταν κυλιέσαι μαζί της. Πότε σε λασπουριές και πότε σε ροδοπέταλα. Κράτα τις αναμνήσεις και προχώρα... Φοβήθηκες μικρέ μου πρίγκηπα... Σε φόβησε η παρορμητική συμπεριφορά μου... Σε φόβησαν όσα είχες ζήσει στο παρελθόν με διάφορους τύπους και μπήκες στη διαδικασία να καθυποβάλλεις τον ευατό σου ότι η ίδια ιστορία θα επαναληφθεί και με μενα. Τέσπα και anyway!
Τις προάλλες έκανα μια συζήτηση με τον Ν. και καταλήξαμε στο ότι και εγώ και αυτός πρέπει να βρούμε μια αρσενική Ελ. που να μας κοιτάει στα μάτια και να λιώνει. Όπως δηλαδή κοιτούσα εγώ εσένα και έλιωνα. Κάτι που παρατήρησαν και η Ελ. και η Ν. και η Χ. και φυσικά ο Ν. και κάτι που προφανώς δεν έβλεπες εσύ....
Υ.Γ. : Σ’ αγαπάω πολύ μικρέ μου πρίγκηπα...Χθες ψηνόσουν στον πυρετό. Ελπίζω σήμερα να είσαι καλύτερα...
Tο Χρώμα του Φεγγαριού ήταν ακριβώς όπως το περίμενα. Τρομερή η αφηγηματική τακτική της Αλκυόνης Παπαδάκη. Βέβαια, σιγά που μπορώ να κρίνω εγώ αφηγηματικές τακτικές που ζήτημα αν έχω διαβάσει 10 βιβλία σε όλη μου τη ζωή...χαχαχα!!! Είπαμε όμως, αυτό θα αλλάξει. Βέβαια για να είμαι ειλικρινής, το βιβλίο μου θύμισε Λάμψη...Άπαπα! Πολύ θανατικό ρε παιδί μου, πολύ ίντριγκα, πολύ πάθος. Η γιαγιά, ο πατέρας, η Χριστίνα πέθαναν. Ο Πέτρος έγινε ζιγκολό, βαποράκι και στο τέλος σκότωσε και άνθρωπο. Η δόλια μάνα ανήμπορη. Ο Φώτης μπλεγμένος με ανεκπλήρωτους έρωτες. Και όλα αυτά για να περάσει η συγγραφέας το εξής μήνυμα, που τελικά είναι και αυτό που κάνει το βιβλίο σπουδαίο : Η ζωή αγαπά αυτούς που την περιμένουν στη γωνιά του δρόμου, μ’ ένα λουλούδι στο χέρι. Μπορεί να γονατίζεις, να σέρνεσαι, να ματώνεις. Ωραία! Δε χάλασε ο κόσμος. Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους. Έχεις πάντα τον καιρό να σηκωθείς. Τ’ αγάλματα μόνο δε λυγάνε.
Σημείωσα και ένα απόσπασμα που θα ήθελα να αναφέρω στον Π. (σιγά που δε θα το έκανα) : Αξίζει να ζεις μέσα στη γυάλα, από το φόβο μην πληγωθείς; Αξίζει να βάζεις αμπάρες στην ψυχή σου, από το φόβο μην μπει κανείς και σε ληστέψει; Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα. Κι όταν τσακίζεσαι, να χεις το θάρρος να λες : Με γεια μου με χαρά μου. Φτου και από την αρχή τώρα. Όχι κακομοιριές και κλαψουριές. Η ζωή είναι όμορφη μόνο όταν τη ζεις. Όταν κυλιέσαι μαζί της. Πότε σε λασπουριές και πότε σε ροδοπέταλα. Κράτα τις αναμνήσεις και προχώρα... Φοβήθηκες μικρέ μου πρίγκηπα... Σε φόβησε η παρορμητική συμπεριφορά μου... Σε φόβησαν όσα είχες ζήσει στο παρελθόν με διάφορους τύπους και μπήκες στη διαδικασία να καθυποβάλλεις τον ευατό σου ότι η ίδια ιστορία θα επαναληφθεί και με μενα. Τέσπα και anyway!
Τις προάλλες έκανα μια συζήτηση με τον Ν. και καταλήξαμε στο ότι και εγώ και αυτός πρέπει να βρούμε μια αρσενική Ελ. που να μας κοιτάει στα μάτια και να λιώνει. Όπως δηλαδή κοιτούσα εγώ εσένα και έλιωνα. Κάτι που παρατήρησαν και η Ελ. και η Ν. και η Χ. και φυσικά ο Ν. και κάτι που προφανώς δεν έβλεπες εσύ....
Υ.Γ. : Σ’ αγαπάω πολύ μικρέ μου πρίγκηπα...Χθες ψηνόσουν στον πυρετό. Ελπίζω σήμερα να είσαι καλύτερα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου