Κλειστόν λόγω εύρεσης ψυχικής γαλήνης

Και κάπου εδώ αυτό το blog ολοκλήρωσε το σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε... Η ψυχική μου ηρεμία επιτεύχθηκε, η χαμένη μου ψυχική γαλήνη ανακτήθηκε. Πραγματικά νιώθω ότι είμαι πιο ήρεμος από ποτέ. Ξέρω ποιος είμαι, ξέρω τι θέλω, ξέρω ποιους θέλω στη ζωή μου, ξέρω πως θα πορευτώ. Επίσης κατάλαβα κάτι άκρως εγωιστικό αλλα που ισχύει : είμαι διαμάντι γι όποιον με έχει στη ζωή του. Οπότε όποιος θέλει αν θέλει ας με διεκδικήσει. Είτε πρόκειται για τον Π., είτε για την Ε., είτε για τη Ν., είτε για την Ξ., είτε για τον οποιοδήποτε. Ο μόνος όρος που θέτω είναι πως θα είμαστε όπως πριν. Δε συμβιβάζομαι με τίποτα λιγότερο ακόμη κι αν αυτό θα έχει το βαρύ τίμημα κάποια στιγμή να μείνω και μόνος μου. Χαίρω πολύ... Τόσα χρόνια μόνος μου είμαι άλλωστε. Όπως λέει και το τραγούδι κόσμος πάει κι έρχεται, μα είναι η ζωή μισή...

Όσον αφορά το σημαίνον κεφάλαιο της ζωής μου που ακούει στο όνομα Π. δεν έχω να πω πολλά. Τον αγαπάω ακόμα πολύ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, τον θέλω στη ζωή μου πολύ όσο λίγους αλλά αν δεν είμαστε όπως πριν δεν υπάρχει λόγος να το προσπαθήσουμε καν. Δεν πρόκειται να συμβιβαστώ με ημίμετρα του τύπου δεν θα είμαστε όπως πριν γιατί δεν είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι. Ότι πιο ηλίθιο έχω ακούσει ποτέ. Αλίμονο αν αλλάζουν οι άνθρωποι μέσα σε 10 ημέρες. Εγώ τουλάχιστον δεν άλλαξα καθόλου, ούτε τα αισθήματά μου, ακόμα κι αν κάποιες στιγμές κατηγορήθηκα άδικα ως ευμετάβολος. Ας μείνουμε λοιπόν με την γλυκειά ανάμνηση ότι κάποτε γνωριστήκαμε και με την πικρία ότι δεν ζήσαμε μαζί όσα θέλαμε.
Δε διαγράφω αυτό το blog γιατί ξέρω standard ότι θα επιστρέψω δριμύτερος κάποια στιγμή. Εύχομαι μόνο να είναι όσο πιο αργά γίνεται...
ΦΙΛΙΑ ΠΟΛΛΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

Θ.