Στην προηγούμενη ανάρτηση ανέφερα πως είμαι αποφασισμένος πλέον να κάνω πράγματα για μενα. Ένα απ΄ αυτά είναι να αρχίζω να διαβάζω. Ποτέ μου δε διάβαζα. Και αν έχω διαβάσει κάποια βιβλία το έκανα γιατί με παρότρυναν οι φίλοι μου να το κάνω ή μόνο και μόνο για να πουλήσω μούρη στους άλλους με τους βαρύγδουπους τίτλους των βιβλίων που αγόραζα και που ποτέ δε διάβαζα. Τι με έκανε τόσο αποφασιστικό; Εντελώς τυχαία έπεσα σε κάποια αποσπάσματα από το Χρώμα του Φεγγαριού της Αλκυόνης Παπαδάκη που με ταρακούνησαν τόσο, που περιμένω πως και πως να γίνω καλά για να πάω να το αγοράσω.
Είναι όμορφη η ζωή. Πίστεψέ με. Αξίζει να τη ζει κανείς, έστω κι αν κάποτε γεμίζει πληγές. Σε νιώθω. Λες να μην τα ξέρω όλ' αυτά; Μα να θυμάσαι πάντα, φιλαράκο, πως αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα. Δε σταματάει πουθενά η ζωή. Μη σε μπερδέψουνε κάτι κακομοίρηδες, που σφίγγουν σαν το παραδοσάκουλο της ψυχής τους. Κι ο άνθρωπος σαν τα δέντρα είναι. Ανθίζει, κάνει καρπούς, μαδάει, και πάλι απο την αρχή. Τωρα έχεις φουρτούνα εσύ, και δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Φύλαξέ τα όμως στο μυαλό σου αυτά που ακούς. Δεν σου κάνω το δάσκαλο. Ένας γερο-ξεκούτης είμαι. Μα αυτά τα πράγματα έτσι γίνονται. Το ξέρω καλά. Αν θέλεις να φύγεις, φύγε. Κανείς δεν μπορεί να σε κρατήσει. Προχώρα όρθιος όμως. Έτσι;
Με το που διάβασα αυτό το απόσπασμα, ταρακουνήθηκα. Ένιωσα πως μια υπέρτερη δύναμη μου απευθύνει το λόγο, θέλοντας να με καθοδηγήσει για να βγω από τη φουρτούνα που έχω πέσει αυτή την περίοδο. Μόνος μου όμως την επέλεξα. Και συμπαρέσυρα στα φουρτουνιασμένα κύματά μου, ένα άτομο που λατρεύω τόσο και που αξίζει να ζει ευτυχισμένο, να ανθίσει. Εγώ το επέλεξα, αυτός όμως τι φταίει; Πρέπει να τον βοηθήσω να βγει στην ακτή. Πώς όμως; Ήδη έχω απομακρυνθεί από τη ζωή του. Αυτό όμως τον βοηθά πραγματικά; Εμένα με βοηθά πραγματικά; Εδώ και 8 μέρες, κάθε μέρα ζω ένα μικρό θάνατο. Χαχα...ποιος εγώ που με θεωρούσα δυνατό και θεωρούσα την αγάπη μεταξύ ανδρών ανοησία. Δεν ήμουν όμως δυνατός και ούτε είμαι. Δυνατός είναι αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του. Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι. Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους. Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους. Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες. Που χώνεται στο θολό ποτάμι ως το λαιμό. Και μια στιγμή, μέσα στο χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλλιά του. Αυτός είναι ο δυνατός.
Ο κολλητός μου, μου έγραψε : Ποτέ να μη παραδοθείς σε κάποιον, όσο κι αν τον λατρεύεις, γιατί αργά ή γρήγορα θα γίνει η φυλακή σου, απ' την οποία δύσκολα θα ξεφύγεις. Δε θέλω να ξεφύγω όμως. Παρέδωσα τα αγνότερα και ειλικρινέστερα αισθήματά μου άνευ όρων και οικειοθελώς σε ένα άτομο που πραγματικά αγαπώ. Νιώθω ότι αυτο-φυλακίστηκα στην πιο γλυκειά φυλακή του κόσμου (άσχετα αν ο δεσμοφύλακας, δε με θέλει ούτε κατά διάνοια). Γιατί να θέλω να αποδράσω; Αυτό αυτομάτως δε με ανακηρύσσει ΔΥΝΑΤΟ;;;;
Υ.Γ. : Κάποια περίοδο με καληνυχτούσες αποκαλώντας μέ άγγελο, ψυχούλι, καρδούλι. Τώρα πια ούτε καληνύχτες δεν ανταλλάσσουμε. Που να ήξερες όμως ότι ακόμα και τώρα, αυτή τη "μαύρη περίοδο", την περίοδο της καληνυχτο-απαγόρευσης, εγώ βρήκα αυτή τη δίοδο για να σου λέω καληνύχτα. Καληνύχτα λοιπόν θησαυρέ μου... Σε ανακάλυψα και δε θέλω να σε χάσω. Πες ότι μου έδωσες λίγο καιρό να ξαποστάσω, να πιω νερό...Σ' αγαπώ!!!
Είναι όμορφη η ζωή. Πίστεψέ με. Αξίζει να τη ζει κανείς, έστω κι αν κάποτε γεμίζει πληγές. Σε νιώθω. Λες να μην τα ξέρω όλ' αυτά; Μα να θυμάσαι πάντα, φιλαράκο, πως αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα. Δε σταματάει πουθενά η ζωή. Μη σε μπερδέψουνε κάτι κακομοίρηδες, που σφίγγουν σαν το παραδοσάκουλο της ψυχής τους. Κι ο άνθρωπος σαν τα δέντρα είναι. Ανθίζει, κάνει καρπούς, μαδάει, και πάλι απο την αρχή. Τωρα έχεις φουρτούνα εσύ, και δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Φύλαξέ τα όμως στο μυαλό σου αυτά που ακούς. Δεν σου κάνω το δάσκαλο. Ένας γερο-ξεκούτης είμαι. Μα αυτά τα πράγματα έτσι γίνονται. Το ξέρω καλά. Αν θέλεις να φύγεις, φύγε. Κανείς δεν μπορεί να σε κρατήσει. Προχώρα όρθιος όμως. Έτσι;
Με το που διάβασα αυτό το απόσπασμα, ταρακουνήθηκα. Ένιωσα πως μια υπέρτερη δύναμη μου απευθύνει το λόγο, θέλοντας να με καθοδηγήσει για να βγω από τη φουρτούνα που έχω πέσει αυτή την περίοδο. Μόνος μου όμως την επέλεξα. Και συμπαρέσυρα στα φουρτουνιασμένα κύματά μου, ένα άτομο που λατρεύω τόσο και που αξίζει να ζει ευτυχισμένο, να ανθίσει. Εγώ το επέλεξα, αυτός όμως τι φταίει; Πρέπει να τον βοηθήσω να βγει στην ακτή. Πώς όμως; Ήδη έχω απομακρυνθεί από τη ζωή του. Αυτό όμως τον βοηθά πραγματικά; Εμένα με βοηθά πραγματικά; Εδώ και 8 μέρες, κάθε μέρα ζω ένα μικρό θάνατο. Χαχα...ποιος εγώ που με θεωρούσα δυνατό και θεωρούσα την αγάπη μεταξύ ανδρών ανοησία. Δεν ήμουν όμως δυνατός και ούτε είμαι. Δυνατός είναι αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του. Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι. Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους. Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους. Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες. Που χώνεται στο θολό ποτάμι ως το λαιμό. Και μια στιγμή, μέσα στο χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλλιά του. Αυτός είναι ο δυνατός.
Ο κολλητός μου, μου έγραψε : Ποτέ να μη παραδοθείς σε κάποιον, όσο κι αν τον λατρεύεις, γιατί αργά ή γρήγορα θα γίνει η φυλακή σου, απ' την οποία δύσκολα θα ξεφύγεις. Δε θέλω να ξεφύγω όμως. Παρέδωσα τα αγνότερα και ειλικρινέστερα αισθήματά μου άνευ όρων και οικειοθελώς σε ένα άτομο που πραγματικά αγαπώ. Νιώθω ότι αυτο-φυλακίστηκα στην πιο γλυκειά φυλακή του κόσμου (άσχετα αν ο δεσμοφύλακας, δε με θέλει ούτε κατά διάνοια). Γιατί να θέλω να αποδράσω; Αυτό αυτομάτως δε με ανακηρύσσει ΔΥΝΑΤΟ;;;;
Υ.Γ. : Κάποια περίοδο με καληνυχτούσες αποκαλώντας μέ άγγελο, ψυχούλι, καρδούλι. Τώρα πια ούτε καληνύχτες δεν ανταλλάσσουμε. Που να ήξερες όμως ότι ακόμα και τώρα, αυτή τη "μαύρη περίοδο", την περίοδο της καληνυχτο-απαγόρευσης, εγώ βρήκα αυτή τη δίοδο για να σου λέω καληνύχτα. Καληνύχτα λοιπόν θησαυρέ μου... Σε ανακάλυψα και δε θέλω να σε χάσω. Πες ότι μου έδωσες λίγο καιρό να ξαποστάσω, να πιω νερό...Σ' αγαπώ!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου