Καλησπέρα, καλησπέρα...Άργησα να φανώ σήμερα εδώ αν και ξύπνησα σχετικά νωρίς για τα δικά μου δεδομένα. Είχα δικαιολογία όμως. Προσπαθώ από το πρωί να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις και τα θέλω μου για να δω πως θα πορευτώ. Έτσι έχουμε και λέμε :
1) O Π. είναι θησαυρός για τη ζωή οποιουδήποτε ατόμου. Τον θέλω πολύ και στη δική μου. Του το είπα από πολύ νωρίς, του το έδειξα, το πίστεψα και πάσει θυσία θα γίνει. Τουλάχιστον εγώ το πίστεψα. Και αυτός μου το είπε σε κάποια φάση. Θα ήταν όμως μεθυσμένος και δεν θα ήξερε τι έλεγε γιατί πως αλλιώς να εξηγήσω ότι εδώ και 9 μέρες με αποφεύγει συστηματικά όπως ο διάολος το λιβάνι. Δεν ενδιαφέρθηκε ούτε καν για την υγεία μου ενώ ήξερε πως δεν ήμουν καλά. Δε με αναζήτησε και ούτε νομίζω θα με αναζητεί από δω και μπρος. Θέλει τόσο να προχωρήσει στη ζωή του και να δωθεί κάπου και εγώ μάλλον αποτελώ ανασταλτικό παράγοντα στα σχέδιά του.
2) Ακόμα και αν μείνω όμως στη ζωή του, τι θα κάνω; Θα τον βλέπω να θέλει τον έναν και τον άλλον; Και εγώ τί; Θα τον συμβουλεύω και από πάνω; Δεν είναι αναμενόμενο ότι θα ζηλεύω;
3) Δεν είμαι διατεθειμένος να προχωρήσω στη ζωή μου. Δε θέλω, δε νιώθω έτοιμος και δε θα το κάνω. Δε θα είναι κρίμα για όποιον έρθει στη ζωή μου να του πουλάω παραμύθια γι αγάπες και φούμαρα όταν στην καρδιά μου είναι μονο ο Π.;
Μου είναι τρομερά δύσκολο να πάρω μια απόφαση με βάση τη λογική. Γιατί η λογική μου αυτή τη στιγμή λέει πως από τη στιγμή που ο Π. δε θα είναι ποτέ δικός σου, τι κάθεσαι και σκας; Φύγε! Τον θέλω πολύ όμως στη ζωή μου και δε θα αφήσω τη λογική να υπερνικήσει την καρδιά μου. Οπότε; Ομολογώ είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που έχω κληθεί να ορθολογικοποιήσω τα αισθήματά μου. Πάντα δρούσα με άξονα την καρδιά μου. Και αυτό σκέφτομαι να κάνω και τώρα. Αλλά αυτή τη φορά θα λάβω σαν γνώμονα για την όποια απόφασή μου και την καρδιά του άλλου. Σκέφτομαι μετά τη γιορτή μου, να του έλεγα να βγαίναμε και να συζητήσουμε. Αλλά τι να πούμε πάλι ρε γαμώτο; Πάλι θα ανακυκλώσουμε τα χιλιοειπωμένα. Πάλι θα μου αρχίσει τις γνωστές μπαρούφες περί ασφαλούς φιλικής οδού, μετά θα του πω και εγώ για τα φιλικά χουφτώματα στο αυτοκίνητό μου και συμπέρασμα πάλι δε θα βγει. Σίγουρα πάντως θα του "κοπανήσω" πως αλλιώς περίμενα να συμπεριφερθεί και αλλιώς συμπεριφέρθηκε με βάση τα λεγόμενά του πάντα. Αλλά θα μου πει κι αυτός δικαίως : Γιατί; Εσύ το ίδιο δεν έκανες; Τι έκανες για να μου δείξεις ότι με θες στη ζωή σου όπως με παραμύθιαζες τόσο καιρό; 2-3 μηνύματα που αν δεν ήταν άρρωστος ο πατέρας μου,σιγά που θα έστελνες; Που να ήξερε όμως τι έχω γράψει εδώ στο blog. Τέσπα! Κάποια δικαιολογία θα βρω να του πω. Δε με φοβάμαι σε κάτι τέτοια.
Υ.Γ. : Σε κάποιο status διάβασα σήμερα πως έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις. Κάποιος από κάτω απάντησε πως έρωτας είναι να ξέρεις να παλεύεις γι αυτό που θες. Κι εγώ ξέρω πολύ καλά τι θέλω. Θα παλέψω κι ας μην έχω κανένα ώφελος. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία λένε αν και απ' ότι φαίνεται η μόνη μου ελπίδα μου είναι η απελπισία μου (Ρακίνας).
Σ' αγαπώ θησαυρέ μου!!!
1) O Π. είναι θησαυρός για τη ζωή οποιουδήποτε ατόμου. Τον θέλω πολύ και στη δική μου. Του το είπα από πολύ νωρίς, του το έδειξα, το πίστεψα και πάσει θυσία θα γίνει. Τουλάχιστον εγώ το πίστεψα. Και αυτός μου το είπε σε κάποια φάση. Θα ήταν όμως μεθυσμένος και δεν θα ήξερε τι έλεγε γιατί πως αλλιώς να εξηγήσω ότι εδώ και 9 μέρες με αποφεύγει συστηματικά όπως ο διάολος το λιβάνι. Δεν ενδιαφέρθηκε ούτε καν για την υγεία μου ενώ ήξερε πως δεν ήμουν καλά. Δε με αναζήτησε και ούτε νομίζω θα με αναζητεί από δω και μπρος. Θέλει τόσο να προχωρήσει στη ζωή του και να δωθεί κάπου και εγώ μάλλον αποτελώ ανασταλτικό παράγοντα στα σχέδιά του.
2) Ακόμα και αν μείνω όμως στη ζωή του, τι θα κάνω; Θα τον βλέπω να θέλει τον έναν και τον άλλον; Και εγώ τί; Θα τον συμβουλεύω και από πάνω; Δεν είναι αναμενόμενο ότι θα ζηλεύω;
3) Δεν είμαι διατεθειμένος να προχωρήσω στη ζωή μου. Δε θέλω, δε νιώθω έτοιμος και δε θα το κάνω. Δε θα είναι κρίμα για όποιον έρθει στη ζωή μου να του πουλάω παραμύθια γι αγάπες και φούμαρα όταν στην καρδιά μου είναι μονο ο Π.;
Μου είναι τρομερά δύσκολο να πάρω μια απόφαση με βάση τη λογική. Γιατί η λογική μου αυτή τη στιγμή λέει πως από τη στιγμή που ο Π. δε θα είναι ποτέ δικός σου, τι κάθεσαι και σκας; Φύγε! Τον θέλω πολύ όμως στη ζωή μου και δε θα αφήσω τη λογική να υπερνικήσει την καρδιά μου. Οπότε; Ομολογώ είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που έχω κληθεί να ορθολογικοποιήσω τα αισθήματά μου. Πάντα δρούσα με άξονα την καρδιά μου. Και αυτό σκέφτομαι να κάνω και τώρα. Αλλά αυτή τη φορά θα λάβω σαν γνώμονα για την όποια απόφασή μου και την καρδιά του άλλου. Σκέφτομαι μετά τη γιορτή μου, να του έλεγα να βγαίναμε και να συζητήσουμε. Αλλά τι να πούμε πάλι ρε γαμώτο; Πάλι θα ανακυκλώσουμε τα χιλιοειπωμένα. Πάλι θα μου αρχίσει τις γνωστές μπαρούφες περί ασφαλούς φιλικής οδού, μετά θα του πω και εγώ για τα φιλικά χουφτώματα στο αυτοκίνητό μου και συμπέρασμα πάλι δε θα βγει. Σίγουρα πάντως θα του "κοπανήσω" πως αλλιώς περίμενα να συμπεριφερθεί και αλλιώς συμπεριφέρθηκε με βάση τα λεγόμενά του πάντα. Αλλά θα μου πει κι αυτός δικαίως : Γιατί; Εσύ το ίδιο δεν έκανες; Τι έκανες για να μου δείξεις ότι με θες στη ζωή σου όπως με παραμύθιαζες τόσο καιρό; 2-3 μηνύματα που αν δεν ήταν άρρωστος ο πατέρας μου,σιγά που θα έστελνες; Που να ήξερε όμως τι έχω γράψει εδώ στο blog. Τέσπα! Κάποια δικαιολογία θα βρω να του πω. Δε με φοβάμαι σε κάτι τέτοια.
Υ.Γ. : Σε κάποιο status διάβασα σήμερα πως έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις. Κάποιος από κάτω απάντησε πως έρωτας είναι να ξέρεις να παλεύεις γι αυτό που θες. Κι εγώ ξέρω πολύ καλά τι θέλω. Θα παλέψω κι ας μην έχω κανένα ώφελος. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία λένε αν και απ' ότι φαίνεται η μόνη μου ελπίδα μου είναι η απελπισία μου (Ρακίνας).
Σ' αγαπώ θησαυρέ μου!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου