Ποιος το περίμενε...εγώ που έβριζα όσους είχαν blog τώρα έχω πάθει τέτοιο εθισμό που ούτε ο ίδιος δε μπορώ να πιστέψω. Δικαιολογείται όμως. Βρήκα έναν δίαυλο να γράφω όσα θα σου έλεγα και φυσικά όσα νιώθω αυτή τη στιγμή. Ως πότε άλλωστε θα με ανέχονται οι καημένοι οι φίλοι μου. Παράπονο δεν έχω. Μου συμπαραστάθηκαν, μου συμπαραστέκονται και προσπαθούν να με κάνουν να νιώσω καλύτερα. Να είναι καλά!!!!
Σήμερα φεύγεις. Υπό άλλες συνθήκες θα σε έπερνα τηλέφωνο να σου ευχηθώ να περάσεις καλά, να ξεδώσεις, να ξεκουραστείς και με το καλό να επιστρέψεις. Η πουτάνα η ζωή όμως μας έπαιξε σκληρό παιχνίδι. Εύχομαι πραγματικά να πας με ανεβασμένη ψυχολογία. Ξέρω ή τουλάχιστον διαισθάνομαι ότι αυτές τις μέρες ήσουν ψυχολογικά ράκος. Δεν το περίμενες αυτό από μένα. Εδώ δεν το περίμενα ούτε εγώ από τον ευατό μου. Μακάρι, μέσα από την καρδιά μου, εκεί που θα πας με τα πραγματικά αγαπημένα σου άτομα, να τα ξεπεράσεις όλα και να γυρίσεις αναγεννημένος.
Για να κλείσουμε και αυτό το θέμα με τους φίλους που ηλιθιωδώς άνοιξα στην τελευταία μας συνάντηση και όντως σε αδίκησα. Βρήκα τι κρύβεται τελικά πίσω από αυτά που σου έλεγα. Η απάντηση ήταν μπροστά στα μάτια μου και δεν την έβλεπα. Ο έρωτας μάτια μου. Ναι, τόσο απλά. Εννοείται, πως δεν έχω πρόβλημα με την παρέα σου. Δε μου έκαναν κάτι. Απλά, ήθελα να είσαι περισσότερες ώρες μαζί μου, μαζί μας. Να κάνουμε πράγματα μαζί, να διασκεδάζουμε μαζί, να είμαστε μαζί. Πώς όμως να παρακάμψω εφτά χρόνια φιλίας; Πάντως, κατάφερες και κράτησες ισορροπία ανάμεσα στις δύο παρέες. Στο αναγνωρίζω. Απλά, ήταν τέτοια η θέλησή μου να κάνω περισσότερα πράγματα μαζί σου που με ώθησε να πω αυτά που είπα. Ήθελα πολύ να πάμε μαζί θέατρο, σε κάποια μουσική σκηνή ή να οργανώσουμε έστω ένα διήμερο διακοπές το καλοκαίρι... και φυσικά δεν προλάβαμε! Βέβαια, το διαβολάκι μέσα μου, λέει πως σωστά σου είπα αυτά που σου είπα. Αν τυχόν πέρναγες καλύτερα με την παρέα μας, γιατί να μη μας έδινες περισσότερο χρόνο; Εννοείται πως η άλλη παρέα έχει προτεραιότητα στη ζωή σου. Αλλά ως πότε; Θα κάνεις πράγματα μαζί τους ελέω των εφτά χρόνων φιλίας σας; Και με μας τι θα γινόταν; Πόσα χρόνια θα έπρεπε να περιμένουμε για να αποφασίσεις να πας διακοπές μαζί μου/μας; Καλά τα τόσα χρόνια φιλίας, αλλά πρέπει να δοκιμάσεις και νέα άτομα και αν σου βγει, βγήκε αν όχι έχει καλώς. Τώρα μιλάει το διαβολάκι πάλι ή το πάθος μου για σένα; Δε μπορώ να προσδιορίσω.
Πάθος ε;;; Βάλε και τη λέξη ανεκπλήρωτο μπροστά και θα είμαστε κομπλέ. Ναι, αυτό θα είσαι τελικά πάντα για μένα...ένας ανεκπλήρωτος έρωτας, ένα ανεκπλήρωτο πάθος...ένα άτομο που δε γεύτηκα τα χείλη του...ένα άτομο που δεν πρόλαβα να του δώσω όσα ήθελα...και που τελικά απογοήτευσα..."Δεν περίμενα ποτέ ότι θα καταλήγαμε σε τέτοιο σημείο, θα μπορούσα να βάλω και το χέρι μου στη φωτιά" κάποια από τα τελευταία σου λόγια...Και εγώ θα το έβαζα στη φωτιά μάτια μου. Είμαι σίγουρος όμως ότι έχεις καταλάβει γιατί απομακρύνθηκα. Επίσης διαισθάνομαι πως πιστεύεις ότι δε θα ξαναγυρίσω ποτέ. Ίσως και να έχεις δίκιο. Ακόμα και να είμαι στο μέλλον σε κάποια άλλη σχέση, πάντα για μένα θα είσαι ο ανεκπλήρωτος έρωτας.
Υ.Γ. : Καλημέρα, καλημέρα...Σ' αγαπώ!!!
Σήμερα φεύγεις. Υπό άλλες συνθήκες θα σε έπερνα τηλέφωνο να σου ευχηθώ να περάσεις καλά, να ξεδώσεις, να ξεκουραστείς και με το καλό να επιστρέψεις. Η πουτάνα η ζωή όμως μας έπαιξε σκληρό παιχνίδι. Εύχομαι πραγματικά να πας με ανεβασμένη ψυχολογία. Ξέρω ή τουλάχιστον διαισθάνομαι ότι αυτές τις μέρες ήσουν ψυχολογικά ράκος. Δεν το περίμενες αυτό από μένα. Εδώ δεν το περίμενα ούτε εγώ από τον ευατό μου. Μακάρι, μέσα από την καρδιά μου, εκεί που θα πας με τα πραγματικά αγαπημένα σου άτομα, να τα ξεπεράσεις όλα και να γυρίσεις αναγεννημένος.
Για να κλείσουμε και αυτό το θέμα με τους φίλους που ηλιθιωδώς άνοιξα στην τελευταία μας συνάντηση και όντως σε αδίκησα. Βρήκα τι κρύβεται τελικά πίσω από αυτά που σου έλεγα. Η απάντηση ήταν μπροστά στα μάτια μου και δεν την έβλεπα. Ο έρωτας μάτια μου. Ναι, τόσο απλά. Εννοείται, πως δεν έχω πρόβλημα με την παρέα σου. Δε μου έκαναν κάτι. Απλά, ήθελα να είσαι περισσότερες ώρες μαζί μου, μαζί μας. Να κάνουμε πράγματα μαζί, να διασκεδάζουμε μαζί, να είμαστε μαζί. Πώς όμως να παρακάμψω εφτά χρόνια φιλίας; Πάντως, κατάφερες και κράτησες ισορροπία ανάμεσα στις δύο παρέες. Στο αναγνωρίζω. Απλά, ήταν τέτοια η θέλησή μου να κάνω περισσότερα πράγματα μαζί σου που με ώθησε να πω αυτά που είπα. Ήθελα πολύ να πάμε μαζί θέατρο, σε κάποια μουσική σκηνή ή να οργανώσουμε έστω ένα διήμερο διακοπές το καλοκαίρι... και φυσικά δεν προλάβαμε! Βέβαια, το διαβολάκι μέσα μου, λέει πως σωστά σου είπα αυτά που σου είπα. Αν τυχόν πέρναγες καλύτερα με την παρέα μας, γιατί να μη μας έδινες περισσότερο χρόνο; Εννοείται πως η άλλη παρέα έχει προτεραιότητα στη ζωή σου. Αλλά ως πότε; Θα κάνεις πράγματα μαζί τους ελέω των εφτά χρόνων φιλίας σας; Και με μας τι θα γινόταν; Πόσα χρόνια θα έπρεπε να περιμένουμε για να αποφασίσεις να πας διακοπές μαζί μου/μας; Καλά τα τόσα χρόνια φιλίας, αλλά πρέπει να δοκιμάσεις και νέα άτομα και αν σου βγει, βγήκε αν όχι έχει καλώς. Τώρα μιλάει το διαβολάκι πάλι ή το πάθος μου για σένα; Δε μπορώ να προσδιορίσω.
Πάθος ε;;; Βάλε και τη λέξη ανεκπλήρωτο μπροστά και θα είμαστε κομπλέ. Ναι, αυτό θα είσαι τελικά πάντα για μένα...ένας ανεκπλήρωτος έρωτας, ένα ανεκπλήρωτο πάθος...ένα άτομο που δε γεύτηκα τα χείλη του...ένα άτομο που δεν πρόλαβα να του δώσω όσα ήθελα...και που τελικά απογοήτευσα..."Δεν περίμενα ποτέ ότι θα καταλήγαμε σε τέτοιο σημείο, θα μπορούσα να βάλω και το χέρι μου στη φωτιά" κάποια από τα τελευταία σου λόγια...Και εγώ θα το έβαζα στη φωτιά μάτια μου. Είμαι σίγουρος όμως ότι έχεις καταλάβει γιατί απομακρύνθηκα. Επίσης διαισθάνομαι πως πιστεύεις ότι δε θα ξαναγυρίσω ποτέ. Ίσως και να έχεις δίκιο. Ακόμα και να είμαι στο μέλλον σε κάποια άλλη σχέση, πάντα για μένα θα είσαι ο ανεκπλήρωτος έρωτας.
Υ.Γ. : Καλημέρα, καλημέρα...Σ' αγαπώ!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου